Seventh Agent (Tantei High)

Forty-Two

Sorry for not updating for a really really really long time. Been busy with the upcoming Athlete's meet. Dyusko po, rinig na rinig ko hanggang dito yung pagsigaw niyo ng UD po! sa bawat comment hahahaha. Kung may problems kayo sa ibang chapters at hindi niyo mabasa, i-remove niyo yung story at ibalik niyo ulit. Kung wala pa din, ewan ko na hahaha.

Hiro.

Pain. Pain is all I can feel right now. I can't move any of my muscles at nasa isang puti akong kwarto. Si Akemi? Is she fine? Tri-ny kong tumayo para malaman ang sgahot sa tanong ko, but my own body failed me.

"Hindi ka pa pwedeng gumalaw." Papa? Minove ko yung ulo ko sideways at nakita ko nga si Papa na nakaupo malapit sa may pintuan at nagbabasa. "You should get ready for your Mother's mouth."

"Anong nangyari sa akin? Why can't I move?" Maayos ba ang lagay ni Akemi?

"It's just the effect of the medicine we gave you." sabi niya at ibinaba ang librong binabasa.

Huminga ako ng malalim at pinagmasdan ang buong kwarto. Just a white room with wooden furnitures. Nilipat ko ang tingin ko sa salamin sa labas at may napansin akong kakaiba. The glass is broken. Masama ang kutob ko.

"Pa," pagsisimula ko, "Nasaan si Akemi?"

"Well, she said that I should let someone investigate that scene."

My guts tells me this is bad. "And?"

"And, well.." he paused for a minute at binaba ang librong binabasa niya "..she seems kind of in a rush- sa tingin mo may masama bang nangyari?"

"I.. my guts is telling me.. yes."

And then, ito ang unang pagkakataon na nakita kong magpakita si Papa ng tunay na emosyon.

At sa oras na sa tingin ko ay masama ang nangyayari kay Akemi, doon pa ako walang magawa. Sa pag-iisip ko ng paraan para makagalaw ay may nag-iwan ng voice message sa telephone dito sa tabi ko.

So, what does it feel like? Not having your daughter by your side.

Akemi.

"What am I doing here?"

That's possibly what I should say this moment, pero alam ko naman ang rason kung bakit ako nandito. I messed with the wrong mafia. I couldn't even remember when this started. Techs? Yes, techs. But, alam kong hindi pa yun ang dahilan.

Probably, because we took his daughter away? Mas masama naman kami kung ibabalik namin siya without a single memory. And it's all still a mystery to me kung anong nangyayari ngayon. Kung paano hindi pa napapansin ni Papa na nawawala ako. Fortunately, wala pa namang sumusugod dito na taga-Tanteo to rescue me. Fortunately. Dahil mas gugustuhin ko nalang mag-isang umalis dito kesa mandamay pa ng iba.

"This is a taste of your own medicine." rinig na rinig ko ang halakhak niya mula sa speaker. "Hindi naman kasi mangyayari lahat ng ito kung pinahiram mo lang naman kami diba? Kung hindi ka nagpabebe, edi sana ligtas ka ngayon atang pamilya mo?"

"Ako lang! I'm the only one in danger! Don't ever involve my family!"

Halakhak. Gusto kong takpan ang tenga ko sa halakhak na yan. "I've heard that in so many drama movies, Akeruchuchu. At kahit anong gawing pagpigil ng bida sa kontrabida, wala pa ding mangyayari. So I suggest, save your voice later when you say your last farewells."

Last farewells, huh? "Don't ever forget, sa halos lahat ng movie na ganito ang eksena, hindi namamatay ang bida." I snap back.

"Ako yung director ng pelikulang ito, I'm the one who will choose if you may live or not."