'Oh Romeo' 'Ja, Julia' (voltooid!)

Romeo

Maria heeft het bericht verspreid dat ik ben overreden. De schat. Zonder haar had ik waarschijnlijk niet kunnen vluchten. Ze heeft mijn bruine krullen blond geverfd en ze heeft me wat kleren van Alex gegeven, dan ben ik niet meer te herkennen als Romeo Daatsen. Ik hoop zo dat Maria Julia heeft gesproken. Ze zou er kapot van zijn als ze dacht dat ik dood was. Gelukkig weet ze dat het nep is. Toch? Wat als Maria haar niet heeft gebeld? Wat dan? Misschien gaat Julia de gekste dingen doen. Rustig Romeo, kalmeer. Het komt allemaal goed.
Ik zit nu in de trein van Arnhem naar Utrecht. Vanaf Utrecht ga ik naar Groningen. Maria heeft de treinkaartjes betaald. Ik zou willen dat mijn moeder zo lief was. Maar nee, dat is ze niet.
Een vrouw met lang rood haar stoot me aan.
'Wat is er?' vraag ik aan haar.
'Wil je me de krant geven?' vraagt de vrouw. Ik pak de krant van het tafeltje en geef het aan de vrouw.
'Alstublieft,' zeg ik. De vrouw geeft geen antwoord. De man tegenover me zit me aan te staren. Ik verveel me, dus ga ik terug staren. Wat is met de trein reizen toch saai.
De trein mindert vaart. We zijn bijna bij Utrecht Centraal. Ik pak mijn tas en ga bij de deur staan. De trein staat stil en een man met een lange baard drukt op de knop waardoor de deuren openen. Ik stap de buitenlucht in en adem een keer diep in en uit. Ik houd van buiten zijn. Mijn trein naar Groningen vertrekt al bijna, dus ik moet haasten. Ik ren met twee treden tegelijk de trap op naar de grote hal. Ik kijk op een bordje op welk perron ik moet zijn. Perron 5b zie ik ergens staan. Ik ren er zo snel mogelijk heen. Het is zowat aan de andere kant van het perron. Ik duw mannen en vrouw aan de kant en zigzag tussen mensen met buggy's door. Als ik op het perron ben vertrekt de trein voor mijn neus. Ik was net te laat. Nu moet ik een halfuur wachten. Shit.

-

Romeo gaat dus naar de andere kant van het land om zich daar voor te doen als iemand anders. Hoe moet dat uitpakken?
Lily