Started with a Chat

Chapter 28: Moving on

Eucha

            I'm listening to a song called "Missing You by Bea Alonzo."

            It's been a week since that day. The day that I let go of him

           And I'm missing him badly.
Alam mo 'yung feeling na maalala mo lang siya, naiiyak ka na?

           Lalo na kapag nadaanan mo 'yung mga lugar na dati ninyong pinuntahan. Tapos naalala mo 'yung mga ginawa niyo together.

           I'm not alone.  Kasi kasama ko naman ang family and friends ko. Pinaparamdam naman nila na, they are there for me. But still, I felt so alone.
          
           Kasi may kulang.

           Kasi wala siya.

           Tumatawa at ngumingiti ako with them. Pero alam nila, it was  fake.

            I'm trying to live normal. Just like before. Noong hindi ko pa siya kilala. Pero hindi ko talaga magawa. Kasi nasanay na ako na nandyan siya.
 
           Yeah. Just like the song says, he is thousand miles away from me.

            Parang kailan lang kasama ko pa siya. Ngayon, sobrang layo niya na sa'kin. At kahit kailan hindi ko na siya makakasama ulit. Hindi na namin magagawa 'yung happy memories na ginawa namin together.

             Simply because, he is no longer my boyfriend. I'm not his girlfriend anymore. Kasi engage na siya sa iba. Kahit ako ang mahal niya. Ikakasal siya sa iba.

            Iyon pa ang isang reason kung bakit mahirap mag-move on, eh. Mahal namin ang isat-isa pero hindi namin ipinaglaban 'yung pagmamahalan namin. Kasi ayaw naming maging selfish. Para sa pamilya niya na napamahal na rin sa akin.

          Kaya ito nasasaktan kami pareho. Pero there's no one to blame. Kasi choice namin ito, eh.
Ginusto namin pareho kahit mahirap.

          Kahit masakit.

          Kaya ito ako ngayon. Dealing with the pain.

          I'm looking to our pictures together while listening to those songs na lalo lang nakakapag-paiyak sa akin.

          Binabasa ko rin 'yung mga
messages niya sa'kin before.

          And I'm wondering, kung ano ang ginagawa niya sa mga oras na ito na naiisip ko siya.

          Iniisip niya rin kaya ako?

          Is he with that girl Wendy na pakakasalan niya para sa kumpanya nila?

           Is he smilling and laughing with her?

           Is he doing the same things na ginagawa niya para sa'kin?
   
           Masokista lang ang peg ko?

           Well, sabi nga nila deal with the pain until it pains no more.

           Yeah. Sasaktan ko lalo ang sarili ko. Hanggang masanay na lang 'yung sarili ko sa sakit.

           Iiyak ako sa tuwing naaalala ko siya. Hanggang maubos 'yung luha ko. Hanggang mapagod 'yung mata ko sa pag-iyak.

          And maybe one day, magiging okay na ulit ako. Magiging masaya na ulit ako. Kahit wala na siya para pasayahin at pakiligin ako.

          'Yung kapag naalala ko iyong mga memories namin together, mapapangiti ako instead na maiyak at masaktan.

           Yeah.  I'm hurting for now. But I'm hoping that someday I'll be able to smile again, find someone to love, and go on with my life. 

          Well, I guess it will happen when I stop missing him and thinking about him.
   
           When I can say to myself that I have already moved on.

   

 Caleb

             It's been a week since I got back from the Philippines.

            And I'm trying to convince myself that I will be okay. But it seems that I will never be okay.

            Not anymore.

            Because I left half of my life there. Which is Eucha.

             I really miss her. Nanadya pa yata itong sountrip dito sa coffee shop na ito.

             Yeah.  I let go of her, and she also let me go.

             We are thinking that, that is the right thing to do.

            Next week, i-a-announce na ang engagement namin ni Wendy.

            After that i-lo-launch na ang newest project ng kumpanya. And hopefully bumalik na ang tiwala ng mga investors sa kumpanya namin.

          Dahil ayokong magkamalay si daddy na magulo ang kumpanyang pinaghirapan niya. I don't want to disappoint my dad.

           Yeah. I sacrificed my happiness for the company. At sana 'wag kong pagsisihan habang buhay ang naging desisyon ko.

          Now, I realize how boring my life is. 'Nung wala pa si Eucha sa buhay ko.  And now I'm back to my old self. Old same habit and routine everyday of my life.

           Ang nabago lang, kapag mag-isa lang ako naiisip ko siya. Nami-miss ko 'yung ngiti niya, 'yung tawa niya, 'yung pagsusungit, at kakulitan niya. I miss everything about her.

           I miss, Eucha.

           At hindi ko alam kung hanggang kailan akong ganito.

            Buti pa ang mga babae pwedeng umiyak ng umiyak kapag nasasaktan. Pero kaming mga lalaki, walang choice kung hindi itago ang emosyon namin at nararamdaman.

           Hindi ko alam kung kaya ko ba siyang kalimutan. I let go of my chance to be with her forever. Kaya, I don't have a choice but to go on with my life with out her.

            Kahit mahirap. Kasi nasanay na ako sa presence niya.

            I just have to control hard. Not to think about her. Baka kasi hindi ko mapigilan ang sarili ko. Baka bigla na lang akong bumalik doon sa Pilipinas.

            I let go of her even though I loved her so much, and I know that I hurt her. I have to pay the price, which is to live my life without her. And I have to accept my life with Wendy. 

             Kailangan ko na tanggapin na siya na ang makakasama ko habang buhay. Imbes na ang babae na totoo kong mahal.

              I have to treat her right because it's not her fault either. Pareho lang kaming naipit sa kasalan na ang mga magulang namin ang nagplano. Para sa kapakanan ng aming mga kumpanya. Kahit na ang kaligayahan namin ang nakasalalay sa kasalang iyon.

             We can't be selfish, even though our happiness is at stake.

            We both agreed to be civil to each other. We don't have to pretend that we still like each other. What is important is that we fulfill what our parents promised to each other. 

            Matutunan rin naman siguro naming mahalin ulit ang isa't-isa gaya ng dati. 

            Iyon ay kung magagawa kong maka-move on at makalimutan si Eucha. 

           Because right now, I know to myself that it is impossible to happen. 

          But I will give it a try. 

          I hope I can, because I knew it would be difficult to do when I already see myself growing old with her. 

           I hope I can really move on.