My Cute Stupid Mate

14

Dave:

Claire ligt in mijn armen. Haar ogen zijn gesloten. En ook al is ze gloeiend heet, ze rilt alsof het vriest in de kamer.

'Dave!' hoor ik ineens vier stemmen roepen. June en Jamia staan in gescheurde bruidsjurken voor me en Tanner en Mason staan daarachter. Hun ogen zijn donker en hun haren zitten in de war, maar gewond zijn ze niet.

'Oh mijn God. Claire!' roept Jamia terwijl ze naar Claire toe rent. Claire maakt een kreunend geluid en krimpt ineen bij het horen van Jamia's stem. Ze heeft pijn, maar lijkt minder pijn te hebben nu ik haar vast heb.

Misschien betekend dat dat de Mate-band versterkt is. Domoor.

Ook hallo Matthew. zucht ik in mijn hoofd. Ik kijk weer terug naar Claire. Ze opent haar ogen langzaam. Ik zou haar ogen nooit kunnen vergeten. Zo prachtig grijs-blauw dat het lijkt alsof je recht de zee in staart op een winterdag.

'Dave?' fluistert ze zachtjes.

'Ja kleintje. We moeten hier weg.' fluister ik zachtjes. Bij Jamia lopen er tranen over haar wangen. Claire knikt alleen maar.

'Collin, Cody en Jayh moeten mee.' fluistert ze zachtjes. Zo zachtjes dat alleen ik het kan horen. Ik knik alleen maar. Er komen drie jongens naar beneden rennen.

'Wie ben je en wat doe je met Claire!' briest de jongen met het lange, zwarte haar boos. Ik voel Matthew boos worden. Hij heeft het recht niet zo te spreken. En al helemaal niet tegen mij.

'Hoe durf je zo tegen mij te spreken.' grom ik boos. Ik wil opstaan en naar hem toe lopen maar Claire houd me tegen door zich vast te klampen aan mijn T-shirt.

'Hij is Oké. Jayh, Dit is Dave. Mijn soulmate.' fluistert ze. Jayh's ogen verzachten iets.

'Cody, zeg me dat er een deel is in het bos waar je vader nooit komt.' smeek ik Cody bijna. Cody denkt even na, wordt dan bleek maar knikt wel.

'Ja, maar daar wonen alleen maar Rogues.' zegt Cody rillend.

'Dat maakt niks uit. Ik wil alleen maar weg van hier.' zegt Jamia. Ik knik en til Claire op. Ze kreunt weer van de pijn.

'Dave.' fluistert ze zachtjes.

'Ik weet het babe. Het is zo voorbij.' sus ik haar. Nu alleen maar een manier vinden om hier weg te komen.

Cody en Collin gaan ons voor de trap op. Jayh maakt obstakels een kopje kleiner. Niet veel later zijn we buiten. Nu alleen het bos nog inkomen. Het bos ligt aan de andere kant van de stad. Ik zie dat Jayh in een grote Jeep stapt en dat de meiden achterin stappen. Ik ga bij hun zitten en zodra Cody en Collin zitten vertrekken we. Jayh rijd harder dan ooit en ik heb moeite om niet om te vallen. Maar voor Claire doe ik alles.

We rijden in een snelheid die ik niet kan beschrijven naar de grens waar we gelijk een Rogue tegen komen. Holy Shit.

Claire:

De weg is hobbelig en we rijden snel. Maar ik merk er bijna niks van. Ik zit in mijn eigen hoofd. Letterlijk. Voor me staat een Witte Wolf voor me. Ik ben niet bang voor haar.

Nee. Integendeel.

Ik wil haar aaien.

Haar ogen hebben dezelfde kleur als die van mij.

En ergens herken ik mezelf in haar.

'Dat komt omdat ik jou ben Claire.' zegt de wolf. Ik kijk haar onbegrijpend aan.

'Je bent een weerwolf Claire. Net als Dave, Jamia, Cody, Collin Jayh en je ouders. Bijna iedereen die je kent is een weerwolf.' Nadat Jane dit gezegd heeft loop ik naar haar toe en raak ik haar aan.

Ik heb het gevoel alsof ik in een warm bad duik. Maar in werkelijkheid duik ik in de sterren tot ik op de maan beland.

Een prachtige vrouw die gekleed is in een witte jurk komt op me afgelopen. Enkele rimpels geven aan dat ze niet de jongste meer is. Ze straalt iets uit dat ik niet kan plaatsen. Maar ik heb respect voor haar.

'Hallo Claire.' zegt ze met een zachte, lieve en zangerige stem. Ik kan alleen maar verbaast naar haar kijken. Want naast haar loopt nu een zwarte wolf.

'Rustig Alpha. Ze is nieuw. We moeten haar het een en ander vertellen.' Toen kwam ook de witte wolf die ik eerder had gezien achter de vrouw vandaan.

'Jane, het is bijna avond. Dan ben je vrij.' sust de vrouw de witte wolf die dus kennelijk Jane heet.

'Claire. Je bent een weerwolf. Dus daarom heb je zoveel pijn. Je eerste transformatie is bijna. Vanaf dan heb je een wolfsgeest. Zij zal je de laatste dingen uitleggen. Maar nu moet je terug. Je eerste transformatie vind bijna plaats.' zegt de vrouw waarna ik van de maan af lijk te glijden en mijn ogen weer open doe. Dave zit nog steeds met mij tegen zich aan. Als hij ziet dat ik mijn ogen open heb glimlacht hij.

'Claire. Je bent veilig.' fluistert hij. Ik glimlach en ga dan rechtop zitten. Ik zie dat we op een open plek in het bos zijn. Om ons heen staan Jamia, Tanner, June, Mason, Cody, Collin en Jayh. Ook staan er wat onbekende mensen.

Ondanks het feit dat ik nu zou moeten flippen door het bericht dat ik half wolf ben, ben ik rustiger dan ik ooit geweest ben. Ik ruik verschillende geuren en kom erachter dat die van Dave het lekkerst ruikt.

Een beetje naar Munt en Citroen.

Goddelijk gewoon.

'Wat is er Kleine?' vraagt Dave bezorgt.

'Je ruikt lekker.' antwoord ik zachtjes. Dave glimlacht.

'Jij ook hoor.' zegt hij. Ik glimlach nu ook.

'Je ogen zijn goud.' zegt hij. Ik knik.

'Je weet wat er dadelijk gaat gebeuren is het niet.' weer knik ik. Dave helpt me overeind. De pijn is nu aan het wegebben. Maar hij is er nog steeds. Nu meer zeurend dan dwingend.

'Dave. Wil je wel bij me blijven?' vraag ik zachtjes terwijl ik me aan hem vasthoud om niet om te vallen.

Dave knikt.
En dan staat de maan recht boven de plaats waar we nu zijn. Ik voel de wereld draaien, hoor niks meer, zie dan niks meer en val op de grond. Zodra ik weer wat zie merk ik dat ik op vier witte poten sta en veel beter kan zien en ruiken.

En dat ik een sneeuwwitte wolf ben.