AREN (tamamlandı)

=33=GERÇEKLER 2=

Herkes şaşkın bir şekilde birbirlerine bakıyordu.
Aren yanında elinde silah olan Tuğçe'ye baktı. Silah iki el daha ateş aldı. Başını çevirdi ve Alaattin ve iki adamının yerde yattığını gördü. Kolunu yere indirdi. Almira koşa koşa amcasının yanına gitti. Bağlı elleriyle kanayan yarasına bastırdı. Gözlerinden akan yaşları engelleyemiyordu.
"Almira kızım... Affet beni... Affet."

Almira başını söyleme anlamında sağa sola salladı.

"Ben ölünce... Miras sana kalacak kızım... Mutlu bir hayat yaşa... Mutlu ol. "

Almira daha da ağlamaya başladı. Başını hala iki yana sallıyordu.
"Yangın olayı da..."

~~~~
Almira amcasına koşarken Aren, Tuğçe'nin elindeki silahı aldı ve yere attı.
"Ne yaptığını sanıyorsun sen? "

"Ben..."

"Delirdin mi? "

Tuğçe yere çöktü. Ellerine baktı. Kendisi de ateş ettiğine inanmıyordu. Bir süre sonra ayağa kalktı.
"Bitir işi."

"Ne? "

"Nasılsa ondan intikam almak için öldürecektin. Hatırlıyor musun?"

Aren başını salladı.
"Son bir görevin kaldı. Unutma. Sonra her şey düzelecek. "

Aren şaşkın gözlerle ona bakıyordu.
"Son görev Aren. Görgü tanığı olmaması için ne gerekiyorsa onu yap. Onu öldür."

Aren bir an döndü ve amcasının yanına diz çöküp ağlayan kıza baktı. Sonra da Tuğçe'ye döndü. Tuğçe başıyla gitmesini söyledi. Aren yerdeki silahı aldı ve yavaş adımlarla kıza yaklaştı. Silahı ona doğrulttu.
"Kalk. "

Almira başını kaldırdı ve Aren'e baktı.
"Ayağa kalk dedim."

Almira gözyaşları içinde ayağa kalktı. Yerde yatan amcasına baktı. Sonra da gözlerini Aren'e çevirdi.
"Hadi Aren. Fazla vaktimiz yok. "

Aren derin bir nefes aldı. Almira onun gözlerinin içine baktı ve sonra gözlerini kapattı. Bir silah sesi duydu ve yere yığıldı.
~~~~
Almira sesleri duyuyordu. Bip bip bip bip... Kalp atışlarının sesiydi. -Ölmedim mi?-
Gözlerini açtığında beyaz bir tavan gördü. Elini tutan bir sıcaklık hissetti. Döndü ve Ekin'in baş ucunda oturduğunu gördü. Ellerini sımsıkı tutuyordu. Gözlerini açtığını görünce gülümsedi.
"Almira. Beni duyabiliyor musun?"

Almira başını salladı.
"Çok şükür."

Almira gülümsedi. Bu sırada içeriye bir hemşire girdi.
"Hastamızın durumu gayet iyi gözüküyor... Almira Hanım bir baygınlık geçirmişsiniz. "

"Baygınlık mı?"

"Evet. Biri sizi hastaneye getirdi. Baygındınız. "

"Aren... Aren nerde? O nerde?"

"Bilmiyoruz. Sizi getirdikten sonra gitmiş olmalı. "

"Gitmemiştir. Gitmez."

Hemşire bir şey demeden odadan çıktı. Almira Ekin'e baktı.
"Bana bakma. Ben bir şey bilmiyorum. Telefonundan beni aradılar. Ben de hemen geldim. Ama aklım çıktı sana bir şey olacak diye Almira. "

"Özür dilerim."

"Neler oldu Almira? Nasıl bayıldın? "

"Ne zamandır buradayım?"

"Yaklaşık altı saat kadar."

"Şunları çıkarmama yardım et. "

"Saçmalama Almira. Bu şekilde çıkamazsın. İyi gözükmüyorsun."