ေႏြးေထြးလံုျခံဳတဲ့ရင္ခြင္တစ္ခုဆိုတာLuhanဘ၀ထဲမွာေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာၾကာပါပီ။ငယ္စဥ္ကေလဘ၀တုန္းကေခါင္းေလးတိုးေ၀ွ့ပီးေခ်ြးသိပ္ခဲ့ရတဲ့အေမ့ရင္ခြင္ဆိုတဲ့အရာကလည္းခုခ်ိန္မွာေတာ့အိမ္မက္ဆန္ဆန္ကိုျဖစ္သြားခဲ့ရပီ။ပစ္ပယ္ခဲ့တဲ့လူကပစ္ပယ္ခဲ့သလိုက်န္ခဲ့ရတဲ့သူကေတာ့နွလံုးသားမွာဒဏ္ရာေတြနဲ့အဆိပ္တက္ေနခဲ့ပီ။
အဲ့လိုအရင္ကရရွိခဲ့ဖူးတဲ့အေမ့ရင္ခြင္လိုေႏြးေထြးမႈမ်ိဳးကိုLuhanခံစားေနရတယ္။သူ့ကိုဖက္ထားတဲ့လက္ေတြၾကားမွာLuhanဟာကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားရသလိုမ်ိဳးခံစားေနခဲ့ရတယ္။ဒီလိုလံုျခံဳတဲ့ရင္ခြင္တစ္ခုထဲကိုေရာက္ေနတာအိမ္မက္မ်ားလား။သူစဥ္းစားေနမိတယ္။အိမ္မက္ဆိုရင္လည္းပ်က္သြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မ်က္လံုးကိုမဖြင့္ခ်င္။ဒါေပမယ့္မ်က္နွာေပၚကိုထိုးက်လာတဲ့အလင္းေရာင္စူးစူးေၾကာင့္မ်က္လံုးကသူ့ဘာသာရုတ္တရက္ပြင့္လာခဲ့ရတယ္။
"ဟင္...."
နိုးနိုးခ်င္းမွာျမင္လိုက္ရတဲ့အရာေၾကာင့္အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြအားလံုးကလႊင့္စင္သြားခဲ့ရတယ္။ေခ်ာမြတ္ပီးျဖဴ၀င္းေနတဲ့အသားအေရ။ဒါဟာလူတစ္ေယာက္ရဲ့ရင္ဘတ္ေနရာပဲ။သူမ်က္နွာအပ္ထားခဲ့တာ။
Luhanလည္းမေန့ကေသာက္ခဲ့တာကိုသတိရသြားခဲ့ပီးအနည္းငယ္ထိတ္လန့္သြားခဲ့မိတယ္။ခုထက္ထိသူဘယ္သူ့ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနလဲမသိေသး။နွာေခါင္းကေနရင္းနွီးတဲ့ရနံ့တစ္ခုေၾကာင့္သူစိတ္ထဲမွာတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုထင္မိသြားခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္သူထင္တဲ့သူမဟုတ္ပါေစနဲ့လို့ပဲဆုေတာင္းေနရင္းတစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ့ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ...
"သြားပီ..သြားပီ"
ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့။သူထင္ထားတဲ့အတိုင္းsehunျဖစ္ေနခဲ့တယ္။hunကမနိုးေသးတာေၾကာင့္သူအနည္းငယ္ေတာ့စိတ္ေအးသြားခဲ့ပီးဖက္ထားတဲ့hunရဲ့လက္ေတြကိုအသာေလးဖယ္ပီးျဖည္းျဖည္းခ်င္းရင္ခြင္ထဲကေနထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
Hunဆီကေနလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပီးစိတ္သက္သာရာရသြားကာသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုိမႈတ္ထုတ္လိုက္ပီးေစာင္ကိုဖယ္ပီးကုတင္ေပၚကေနဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
