"Luhan....မထေသးဘူးလား.."
ေန့လည္အတန္းဆင္းလို့ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လံုးလည္းကန္တင္းေရာက္ကုန္ၾကပီ။တစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္Luhanကခုထိhunေပါင္ေပၚမွာမ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားပီးအိပ္ေနဆဲ။တစ္ကယ္အိပ္ေနတာလား။ဒါမွမဟုတ္သူ့ကိုခုနကကိစၥေၾကာင့္မေက်နပ္လို့မ်ားတစ္မင္ညစ္ေနတလားမသိ။ထပ္ခါထပ္ခါေခၚေနေပမယ့္လည္းတုပ္တုပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူူးေလ။
ဒီလိုဂ်စ္ကန္ကန္လူဆိုးေလးLuhanရဲ့မ်က္နွာကိုhunအေပၚကေနငံု့မိုးပီးၾကည့္ေနမိတယ္။တစ္စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေလရင္ေတြကတသိမ့္သိမ့္ခုန္ေလ။ၾကာေတာ့သူ့နွလံုးသားကပရမ္းပတာျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။luhanနဲ့ဒီလိုအနီးကပ္ရွိေနတိုင္းသူစိတ္ထိန္းနိုင္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။
"မင္းကရူးေလာက္ေအာင္ေခ်ာတာပါလားluhanရာ.."
Luhanတစ္ကယ္အိပ္ေနလားမအိပ္ေနလားစိတ္မ၀င္စားေတာ့။ဒါေတြလည္းေခါင္းထဲမွာမရွိ။ဂရုလည္းမစိုက္နိုင္ေတာ့။ခုသိတာတစ္ခုပဲရွိတယ္။အဲ့တာကအနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့Luhanရဲ့နီနီရဲရဲနႈတ္ခမ္းေလးကိုနမ္းခ်င္လာမိတာပဲ။
အဲ့တာေၾကာင့္အလိုလိုျဖစ္ေပၚလာတဲ့စိတ္ဆႏၵအရhunတံေတြးကိုတစ္ခ်က္မ်ိဳခ်လိုက္ပီးေခါင္းကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းငံု့သြားလိုက္တယ္။ဦးတည္ရာကေတာ့Luhanရဲ့နႈတ္ခမ္းေတြဆီကိုေပါ့။နီးကပ္လာေလေလရင္ေတြကတစ္ဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေလေလ။အတန္းထဲမွာလည္းတိတ့ဆိတ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို့လို့ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုျပန္ၾကားေနရတယ္ေလ။
အဲ့အခ်ိန္မွာဖ်တ္ကနဲပြင့္လာတဲ့Luhanရဲ့မ်က္လံုးေတြ။hunလည္းေခါင္းထဲမွာဒိန္းကနဲဆိုျဖစ္သြားကာလန့္ပီးေခါင္းကိုေနာက္ျပန္ဆုတ္မယ္အလုပ္မွာLuhanရဲ့လက္ေတြကသူ့ဂုတ္ပိုးကိုကိုင္ပီးတင္းခံထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျပန္ဆုတ္ဖို့အခြင့္မသာခဲ့။အဲ့ေတာ့သူကငံု့ရက္ျဖစ္ေနပီးမ်က္နွာနွစ္ခုကနီးလြန္းတဲ့အေျခအေနမွာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
"ဒီအခ်ိန္ကိုငါေစာင့္ေနတာမင္းသိလား...ခုနကကိစၥအတြက္မင္းကိုအျပစ္ေပးရမယ္...Leonardoအတြက္Romeoကေပးမယ့္အျပစ္ကဘာလို့ထင္လဲဟင္...ဒါေပမယ့္မင္းခံနိုင္ရည္ရွိပါ့မလား...ငါစိုးရိမ္မိတယ္..."
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
