"အိပ္ပုတ္ေလး...ထေတာ့...baby... ထထ...wake up...wake up..."
ရင္းနွီးေနက်သူ့အသံေလးကနားထဲကိုတိုး၀င္လာတာေၾကာင့္မ်က္လံုးေတြကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္လိုက္မိပါတယ္။
အရင္လိုအေပၚကေနအုပ္မိုးၾကည့္ေနမယ့္သူ့မ်က္နာေလးကိုေတာ့မျမင္ရ။သူ့အသံေလးကိုသာအဆတ္မျပတ္ၾကားေနရပါတယ္။အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ့ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မွတရားခံကိုေတြ့လိုက္ရပါတယ္။ကုတင္ေဘးကစားပဲြေပၚမွာတင္ထားတဲ့နိႈးစက္ေလးေပါ့။
"အိပ္ပုတ္ေလး...ထေတာ့...baby... ထထ...wake up...wake up..."
ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့သူ့အသံေလးကိုနားေထာင္ေကာင္းေကာင္းနဲ့ပဲနားေထာင္ေနလိုက္မိပါတယ္။အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ညေန6နာရီ။
ေန့လည္ကက်ြန္ေတာ္ဒီအိမ္ေလးကိုသူနဲ့အတူတူေရာက္လာခဲ့တယ္။ပီးေတာ့သူ့ကနူးညံ့တဲ့အနမ္းေတြနဲ့ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တယ္။ေနာက္ေတာ့ေႏြးေထြးတဲ့သူ့ရင္ခြင္ထဲမွာပဲက်ြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ခုသူ့အသံေလးေၾကာင့္က်ြန္ေတာ္နိုးထလာတယ္။ဒါဆိုသူဘယ္မွာလဲ....
ဖ်တ္ကနဲဆိုက်ြန္ေတာ္ကုတင္ေပၚကေနထလိုက္ပီးအ၀တ္ေတြကိုေကာက္၀တ္လိုက္တယ္...
"Luhan..."
နႈတ္ကေနတိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္ရင္းအခန္းထဲကိုေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့နံရံမွာကပ္ေနတဲ့စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ကက်ြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ကုတင္ေပၚကေနဆင္းလိုက္ပီးအဲ့စာရြက္ေလးကိုျဖဳတ္ယူၾကည့္လိုက္ပ၊တယ္...
'အျပင္မွာအရမ္းေအးတယ္...ဗီရိုထဲကအေႏြးထည္ေလးကိုထုတ္၀တ္ခဲ့ေနာ္...အေအးမိလို့ဖ်ားရင္Luhanဆိုတဲ့ေကာင္ေလးငိုေနလိမ့္မယ္ :-P..'
လက္ေရးလွလွေလးနဲ့ေရးထားတဲ့စာေလးကိုဖတ္ပီးရင္ထဲမွာေႏြးကနဲျဖစ္သြားမိတယ္။ဒီလိုသူ့ရဲ့ဂရုစိုက္မႈေလးေတြကက်ြန္ေတာ္အသက္ရွင္ေနရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းေတြထဲကတစ္ခုအပါအ၀င္ပါပဲ...
အခန္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ဗီရိုကိုသြားဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အထဲမွာခ်ိတ္ရက္ကေလးရွိေနတာကအက်ႌေလးတစ္ထည္ထဲရယ္ပါ...
YOU ARE READING
Oxygen
FanfictionLuhan : "sehun...မင္းအေပၚထားတဲ့ငါ့ရဲ့အခ်စ္ေတြကRomeoထက္ကိုအမ်ားၾကီးသာတယ္..မင္းပတြက္ဆိုအသက္ကိုေတာင္စြန့္လႊတ္ေပးနိုင္သလို..ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ့လည္းငါလဲနိုင္တယ္...မင္းကငါ့အတြက္အရာအားလံုးပါ...." Sehun : "မင္းငါ့အတြက္အသက္စြန့္ေပးစရာမလိုဘူးLuhan... မင္းငါ့အတ...
