History N.H. ❀

Part 5

Alex's point of view ★

Als we onze plaatsen gevonden hebben, kijk ik nerveus om me heen.
Plots gaat het licht in de zaal uit en wordt het helemaal donker.
We horen de band beginnen met spelen en horen het begin van Midnight Memories.
Er worden spots op het podium gericht en dan komen ze tevoorschijn gesprongen.
Daar staat hij.
De jongen die ik zo hard gemist heb.
De jongen die ik beste vriend noemde.
Hij ziet er zo gelukkig uit, op het podium met zijn gitaar, liedjes aan het zingen voor duizenden fans.
Hij is het enige wat ik zie, alleen hij, de rest is als een waas voor mijn ogen.

Max legt zijn arm om mijn schouders en ik kom terug uit mijn trance.
"Gaat het?" Roept Max in mijn oor zodat ik het kan verstaan.
"Ja, het is.. ik heb hem 2 jaar niet gezien en nu.. ga ik hem straks terugzien. Snap je?"
"Ik snap je, Alex." Zegt hij terwijl hij een kus tegen mijn voorhoofd drukt.
"Dankje." Fluister ik nog, maar ik betwijfel of hij het nog heeft gehoord.

Het concert is nu al een uurtje bezig en ze zingen nu het laatste liedje, Little Things.
Niall begint de eerste akkoorden te spelen op zijn gitaar en dan beginnen ze elk hun stukje te zingen.
Dit is mijn lievelingsliedje van hun, zeker Niall's deel is zo mooi.
Het liedje is al even bezig en nu komt Niall zijn solo.

'You'll never love yourself half als much as I love you
And you'll never treat yourself right darlin' but I don't want you to
If I let you know I'm here for you
Maybe you'll love yourself like I love you, oh'

Ik voel een traan langzaam over mijn wang rollen.
Max ziet het en veegt hem voorzichtig weg.
"Shh, 't is ok."

Als het liedje gedaan is, begint Harry te spreken.
"Londen! You were amazing!"
Daarna zegt Louis: "We love ya!"

En dan zwaaien ze en lopen ze één voor één het podium af.

"Kom, laten we gaan zodat we op tijd komen."

Max en ik gaan de zaal uit en lopen de lange gang weer door.
Volgens pap moeten we naar de backstage gaan en daar zal Patrick op ons wachten, dus lopen we nu naar de backstage.
Als we er zijn, zien we Patrick glimlachend naar ons zwaaien.
"Lang niet gezien! Jullie zijn echt al groot geworden! Kom maar mee, heb je er zin in Alex?"
"J-ja, het lijkt me echt leuk ze te ontmoeten.." Zeg ik zachtjes.
Als we door een paar gangen hebben gewandeld, stopt Patrick voor een grijze deur.
Als ik zie dat er in sierlijke letters 'One Direction' opstaat, begin ik nog nerveuzer te worden dan ik al was.

"Ok, dus jullie mogen in deze kamer wachten, en binnen een paar minuutjes zullen de jongens wel komen, dus maak het je maar gemakkelijk en neem gerust een drankje." Zegt Patrick met een glimlach.
"Zullen we doen." Zegt Max.

Ik doe voorzichtig de deur open en zie een klein, grijs kamertje met twee grote zetels, een tafeltje en een mini-koelkastje.
Ik ga in de zetel zitten en bijt nerveus op mijn nagels.
Max zet zich naast me en neemt allebei mijn handen vast.
"Niet zo nerveus zijn, je bent er echt klaar voor. Praat gewoon met hem, alles komt goed. Ik beloof het je."
Ik knik langzaam en laat een kleine glimlach zien.

Wanneer ik stemmen hoor in de gang en een klopje op de deur, gaat mijn hart sneller slaan.
Mijn handen beginnen te zweten en de deur gaat langzaam open.

Als eerste komt Harry binnen met Louis, gevolgd door Liam.
Wacht, wat? Hij is hier niet? En Zayn? Waar is hij?

Ik zie Harry op me afkomen en sta langzaam op.
"Niall en Zayn komen er zo aan, ze moesten even naar het toilet."
Ik zucht opgelucht en glimlach naar de rest.
Iedereen geeft mij een knuffel en Max een handdruk.
Terwijl Louis me een knuffel geeft, hoor ik de deur opengaan, gevolgd door zijn stem: "Sorry dat we te laat zijn, we moesten even naar het toilet."
Ik krijg een brok in mijn keel en draai me langzaam om naar hem.
Mijn ogen ontmoeten de zijne en even moet ik naar adem happen.

"Alex? B-ben jij dat?"
"N-Niall?"
Ik voel een eenzame traan over mijn wang rollen.
"Jongens, zouden jullie ons even alleen kunnen laten?" Vraagt Niall terwijl hij de rest één voor één aankijkt.
"Als je ons wilt uitleggen wat hier aan de hand is, dan wel ja." Zegt Liam verbaasd.
"Ik leg het jullie straks uit. Alsjeblieft, laat ons even alleen."
"Dat doe je zeker." Zegt Zayn.
"Ik blijf hier." Onderbreekt Max hem.
Ik draai me voorzichtig om naar hem.
"Het is goed, Max. Ik kan dit wel alleen aan.."
"Ok, dan."
Hij geeft me nog een kus op mijn kruin, voor hij de kamer verlaat.
De rest van de jongens volgen hem, en dan staan we daar.
Alleen wij.

Ik voel de tranen langzaam over mijn wangen rollen, die aan het wachten waren om op de grond te vallen, maar voor ze dat kunnen, cupt Niall mijn hoofd en veegt de tranen weg mijn zijn duimen.
"Please, don't cry."
"W-waarom zou ik niet mogen wenen als ik je terugzie na 2 jaar? Godverdomme, Niall! Je had me beloofd ooit terug te komen."
Mijn stem klinkt hard, maar tegelijk zó breekbaar.
"Geloof me, ik wilde niets liever dan jou komen bezoeken, echt waar. Maar ik mocht niet."
"Hoezo je mocht niet? Van wie?" Vraag ik nu wat stiller.
"Van management. Ik had het geprobeerd, meerdere keren, maar elke keer zeiden ze me dat ik je niet mocht zien en, en, en... Het spijt me zo, Alex!" Zegt Niall terwijl hij met zijn handen in zijn haren neerploft in de zetel en in huilen uitbarst.
"I-ik geloof je Niall." Zeg ik terwijl ik me naast hem zet en zijn handen allebei vastneem.
Zijn ogen ontmoeten de mijne en ik glimlach lief naar hem.
"Ik heb je zo gemist, Alex."
"Ik jou ook, Niall. Zo erg." Ik begin langzaam weer te wenen als ik besef dat hij me echt heeft gemist. Ik dacht altijd dat hij me vergeten zou zijn.
"Please, h-hold me tight."
Hij treuzelt geen seconde en neemt me in zijn armen.
Ik verstop mijn hoofd in zijn nek en neem zijn geur weer in me op.
"Dit heb ik ook gemist." Grinnik ik.
"Ik ook." Lacht hij.
"Ik laat je nooit meer gaan, Alex. Ik beloof het."