when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 10

Pov Fay

"Je kan iedereen, iedereen, krijgen! En je kiest haar?!" Hoe vaak heeft ze die zin al uit geschreeuwd naar Blake? Laten we, vaak, zeggen. Blake rolt, alweer, met zijn ogen. "Blake." Kendall sist waarschuwend naar haar broer. Hij kijkt me aan. "Zo erg is ze niet? Mooi. Lief. Goed gelovig, misschien iets te goed."

Wat? Goed gelovig? Ik? Okeey dan.

"Ze is een nerd!" Blake schud zijn hoofd. "In jouw ogen. Je kent haar niet eens." Kendall loopt stampvoetend de deur uit.

"Wat heeft ze tegen jou?" Ik haal men schouders op. "Ik word al jaren gepest door haar." Mompel ik. Veel anders kan ik er ook niet over zeggen. Ze pest le. Dat was het.

"Ow." Ik sta weer op van het bed en kijk naar buiten. "Ik moet naar de wc. Mag ik?" Hij knikt en opent een deur. "Ga maar." Ik knik en wandel de deur binnen. Hier is alles licht rood. Een mooie blinkende wasbak en een bad. De wc is ook rood. Ik wist niet dat het bestond.

"Klaar?" Ik zucht. "Moment!" Snel knoop ik men broek nog toe en stap naar buiten. "Eindelijk." Ik grinnik. Ik kan er niet aan doen dat hij zo een mooi huis heeft? "Het is beter als je gaat slapen." Ik knik. Ik kruip in het bed en doe men ogen toe.

Als Blake weg is neem ik de gsm. Geen sms, is niemand dan ongerust? Wat houden ze van me. Ik leg de gsm weer weg en probeer te slapen. "Fay?" Een lichtstraal valt de kamer binnen. "Mmh?" Een gestalte komt de kamer binnen. "Blake?" De deur gaat weer dicht en ik voel het bed inzakken. Niet echt maar, zo het gevoel dat er iemand bijkomt. Snap je? Nee? Laat ook maar.

"Kan je slapen?" Ik ga weer liggen. "Nee. Niet echt. Waarom?" Blake slaat een arm om me heen. "Ik ook niet." Ik haal zijn arm van me af en stap uit bed. "Ik doe je niks, ik wil gewoon bij je liggen." Ik schud men hoofd, ook al kan hij dat niet zien. "Kom?" Ik ga tegen de muur staan. "Nee. Ik wil niet." Blake zucht. Hij staat op. "Ik ga wel."

***

Een lichtstraal van de zon valt de kamer binnen. Langzaam open ik men ogen. Ik kijk rond. "Blake?!" Ik spring het bed uit en ga weer tegen de muur staan. "Wat?! Was dat nodig?!" Ik knik hevig. Hij lag gewoon naast me? "Hoe kwam ik weer ik dat bed?"

Voor als je het niet snapt, nadat Blake gisteren is weggegaan ben ik op de grond gaan zitten. Ik heb wat gepiekerd maar viel daar uiteindelijk in slaap.

"Ik heb je daar gelegd? Je kon moeilijk op de grond slapen. Sukkel." Antwoord hij simpel. "Sukkel?" Ik kijk hel uitdagend aan. "Ja, je bent een sukkel." Gromt hij. "Liever een sukkel dan een pratende ezel. Zo die uit Shrek. Je weet wel? Die irritante?" Blake komt kwaad mijn kant uit. "Dát ging te ver." Ik lach. "Ik kan nog verder als je wil?" Zijn ogen staan woest. "Ezel." Maak ik men zin af.

Een harde klap komt tegen mijn gezicht. Mijn kaak begint te gloeien. Hij is zeker weten helemaal rood. Ik trap hem tegen zijn schenen. Hij moet niet denken dat ik me ga laten doen.

"Jij." Hij wijst naar me. "Ezel?" Ik weer niet hoe ik iemand kwader kan krijgen dan dit. Hij duwt me tegen de muur, ik stoot mijn hoofd en val kermend op de grond.

"Een klik en je bent dood. Dan stopt jou mooie, zalig leven." Mooi? Zalig? Hij haalt een glimmend met metaal vanonder het bed. Een pistool. Het pistool. Het pistool waar hij de vader van Bradley heeft mee overhoop geschoten. Waar ik misschien word mee overhoop geschoten.

"Laten we er een eind aan maken."

Hoe gaat dit aflopen? Een klikje en ze is dood. Pijnlijk boek dit..

Xx
Amber