AŞKSIZ KAL

♥11♥

Hayat yavaş bir ritimle kaldığı yerden devam etti. Tahir bey ameliyattan sonra yaklaşık bir hafta hastanede gözetimde tutulmuştu. Ve bu gün tüm kontrolleri bittikten sonra taburcu olacaktı.

"Anne ben hazırım. Abim nerede?"

Nurgül hanım kızının merdivenlerden koşarak indiğini görünce huzurla gülümsedi. Sanki eskisi gibiydi her şey... Elif koşarak merdivenlerden iniyor kahvaltı masasından eline gelen ilk şeyi ağzını tıkıp olabildiği kadar düzgün konuşuyor.

"Anne ben kaçtım. Eyvah okula geç kalacağım."

Nurgül hanımda arkasından bağırıyor.

"Kızım okula varınca bir şeyler ye. Bak kafan çalışmaz sonra."

Ne kadar güzel günlerdi. Üç sene öncesine ait bir anı olsa da hatırlamaya değerdi. Üç yıl onlardan küçük cadılarını almıştı. Üç yıl onlardan evlerinin mutluluğunu çalmıştı. Üç yıl onlardan aile olmayı çalmıştı. Evet Nurgül hanım bunun sorumlusunu tanıyordu ama öğrenmek için tam üç sene geç kalmıştı. Belki en baştan bilseydi hesap sorardı. Emir'i cezalandırabilirdi ama üç yıl geç kalmıştı. Üç yıl sonra neyin hesabını sorabilirdi ki...

"Annem iyi misin?"

Elif'in yanına gelip konuşmasıyla Nurgül hanımda kızına bakıp şevkatle gülümsedi.

"Arabada. Bizi bekliyor."

"Ah çok güzel hadi çıkalım."

"Elif Aras'ı nasıl kandırdın?"

"Şu araba sözüyle olabilir sanırım."

Nurgül hanım kızının kendisini dinleyeceğini biliyordu. Elif her zaman annesinin kızı olmuştu.

"Doğru kararı verdin Elif."

"Hadi anne sonra konuşalım. Babam bizi bekliyor."

"Tamam hadi Kerem daha fazla sinirlenmesin."

Kısa olan hastane yolu o gün amaçsızca uzamıştı. Arabada bulunanlar aile reislerine kavuşacaktı ama zaman ilerlemek bilmiyordu. Hastane vardıklarında Nurgül hanım ve Elif arabadan hızla inip Tahir beyin olduğu odaya giderken Kerem de çıkış işlemlerinde her hangi bir sorun olup olmadığını kontrol ettirmek için danışmaya gitti. Kerem işlemlerin kontrolleri beklerken sabırsızlanıyordu. Nihayet evlerine gideceklerdi. Eskisinden daha iyi olacaktı. Belki babasının hastalanması kötü olmuştu ama bu yeni bir başlangıç olabilirdi. Buna inanıyordu en azından çünkü Elif gelmişti. Bu bile yeni bir hayatın başlangıcıydı. Yeniden başlamak için güzel bir nedendi.

İşlemler tamamlanınca hızla merdivenleri çıkıp babasının odasının olduğu kata çıktı. Beklediğinin aksine konuşmalar gülüşmeler yoktu. Kapıya yaklaştıkça duyacağına inandı ama hala ses yoktu. İstemsizce gerildi. Kapıyı açtığında Elif ve Yasemin odanın başka köşelerinde birbirlerine bakıyordu.

"Ne oluyor burada?"

Kerem'in sesi hiç olmadığı kadar otoriter çıkmıştı. Nurgül hanım oğlunun sinirli hallerine alışık değildi ve görmekte istemiyordu.

"Bir şey olduğu yok oğlum. Hadi bir an önce evimize gidelim."

Kerem sinirli bakışlarla kız kardeşlerini süzdü. Babasının üzülmesini istemediği için hafifçe gülümseyip babasının yanına yaklaştı.

"Buyurun Tahir bey ben size eşlik edeyim."

Tahir bey oğlunun eğlenceli taraflarını daha çok seviyordu.
Onun toplantılardaki ketum hallerini biliyordu zaten bu güne kadarda ailesini bunu göstermemişti. Elif ve Yasemin az önceki bakışların anlamını bilmese de Tahir bey gayet iyi biliyordu. Olayın bir an önce kapanması için üstelemedi.