AŞKSIZ KAL

♥18♥

"Sakince konuşalım."

Emir'in her cümlesinde dudakları birbirine değdi. Elif buna katlabileceğini düşünmüyordu. Ve sadece kafasını salladı.

Emir sevdiği kadının yüzünü ellerinin arasına aldı. Özlemişti işte. Çok özlemişti. Kokusunu ,onu öpünce utanmasını öptükten sonra kızaran yanaklarını... Gözlerini kapatıp bekledi. Özlemini bastırmaya çalıştı. Ama Elif kıpırdanınca gözlerini açtı.

"Üşüyorum."

Bunu nasıl düşünmemişti. Yaz olmasına rağmen akşam serin oluyordu. Hele ki geldikleri tepe.

"Tamam ceketimi al istersen ya da arabada konuşalım."

Elif bir anda buzlarının çözüldüğünü hissetti. Ne diyeceğini bilmiyordu. Buraya onunla savaşmaya gelmişti. Geçen sefer olduğu gibi birbirlerine bağırmaya geldiklerini sanmıştı . İşte bu yüzden Emir'in bu tavrını yadırgadı.

"Fark etmez."

"Tamam arabaya geçelim."

Emir bu yakınlığın bozulmasını istemiyordu ama gönlü sevdiği kadının üşümesine el vermedi. Elif'ten yavaşça uzaklaştı. Ama elleri ondan ayrılmıyordu. En sonunda onu sarıp arabaya doğru yürüttü. Elif onun bu ilgili hallerini anlamıyordu. Sanki üç yıl önce ondan vazgeçen adam o değildi. Emir sevdiği kadını arabaya bindirip kendi tarafına bindi. Elif bundan sonra ne olacağını kestiremiyordu. Kafasını ellerine eğdi. Parmaklarıyla oynayıp üstündeki gergin havadan kurtulmaya çalıştı.

"Elif..."

Kulağına dolan Emir'in sesini ilk başta duymadı. Kulağına kadife bir kumaş değmiş gibi hissetti. Yumuşak ama içini ürperten... Ellerinin üstünde Emir'in büyük elini görünce kafasını kaldırdı. İtiraz etmeliydi. Baş kaldırmalıydı. Bunca senenin hesabını sormalıydı ama önce dinleyecekti oğlunun hatırı için. Bunu oğlu için yapacaktı. İlerde babama gidelim diye tutturursa geçerli bir nedeni olsun diye. Hatalı olsa da oğluna babasını iyi anlatsın diye.

"Emir böyle yapma. Konuşalım dedin ve ben seni dinliyorum."

Elif'in buzlarının çözüldüğünü görmüştü Emir. Bu vakitten sonra daha dikkatli olmalıydı.

"Başta sana çok kızgındım Elif. Üç yıl seni görünce ne yapacağımı düşündüm. Biliyorum şimdi ben ne yaptım diye düşünüyorsun ama üç yıl boyunca çektiğim işkenceyi ben biliyorum. "

Elif ellerini ondan kurtarmak için saçlarını düzeltme çalıştı. Emir yapayalnız hissetti o an. Ama Elif'in bunu bilerek yaptığını fark etmişti bu yüzden üstelemedi.

"Bunların hiçbiri o sözleri hak etmediğim gerçeğini değiştirmiyor."

Emir çaresizce doğru sözcükleri cümleleri aradı. Tekrar kavga etmek istemiyordu.

"Biliyorum. Yemin ederim o sözler aklıma nereden geldi bilmiyorum. Ben sadece seni kendimden uzaklaştırmak zorundaydım."

Elif ne kadar sakin olmaya çalışsa da ağzından çıkan sözlere engel olamadı.

"Çok başarılı oldun bravo..."

"Elif lütfen. Sende hiç itiraz etmedin. Bir kere bile...Ben bekledim biliyor musun? Bana haddimi bildirmeni hesap sormanı. İtiraz etmeni bekledim. Tokat atsan razıydım. Belki bana bir sebep verirsin de bende babama karşı çıkarım dedim. Ama sen ağzını bile açmadın Elif. Sadece gittin."

Elif onun bu kadar çaresiz olduğunu bilmiyordu. O gittikten sonra gününü gün ettiğini düşündü.

"Sözlerin o kadar ağırdı ki Emir. Ben o sözlerin altında kaldım. "