Tying The Lover Boy (AWESOMELY COMPLETED)

Epilogue

EPILOGUE

I groaned when Celeste sat on my lap. Pasimple ko siyang inalis sa aking kandungan bago ko hinaplos ang kaniyang buhok para hindi niya mahalata ang pagkailang ko. Mahirap na. I still need to pretend that I love Celesre. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung saan niya dinala ang Mama ni Lana.

She pouted while playing with the buttons of my shirt. Hinawakan ko ang kamay niya at pinigilan siya sa pag aalis noon.

"Greg naman." Naiinis na niyang sabi. I smiled at her before kissing her lips. I felt a tug of guilt on my chest when I felt her mouth on mine. Agad kong naalala ang asawa ko. I am sorry Lana.

"You know I won't be contented with just a kiss." Parang bata niyang sabi. I just sighed before tucking a hair behind her ear. Ano bang pwede kong sabihin sa babaeng ito para tigilan na niya ako? I can't even stomach kissing her, least of all, make love to her.

Huminga ako ng malalim habang tinititigan ko ang picture frame ni Lana at Noah. My son is already learning how to walk. Napangiti na lamang ako at hinaplos ang litrato nilang dalawa.

It has been three months since Lana left for Singapore. Madalas ay kinocontact ko sila gamit ang facetime, pero si Noah lamang ang nakikita ko at ang Mama niya. Hindi ko pa nakakausap si Lana magmula noong umalis sila.

I know she needed more time. I am very willing to give it to her. Tanggap ko na masakit ang nagawa ko sa kanya. Nasaktan siya ng sobra sa panloloko ko at habambuhay akong magsisi dahil doon.

I can't help but to smile whenever I remember the first time I saw her. matagal na rin iyon, bata pa kami noon at wala pang alam sa buhay. I am a mindless jerk who only has revenge in mind. And then Lana came and everything just...changed.

She was extraordinary. Siya iyong tipo ng babae na hindi mo agad mapapansin. A wallflower, I might say. Iyon naman kasi siya. She was sitting at the bleachers, reading a book while all of her classmates are playing volleyball.

Kinuha ko ang susi ko at lumabas. Stan said there is a gig at St. Therese at kailangan nila ng judge. Pupunta raw roon ang iba at ako na lamang ang hinihintay.

Pagkarating ko sa eskwelahan ay naglibot libot muna ako. Stan said they will just wait at the faculty room. The program will start an hour from now. Napadaan ako sa hallway namin dati at huminto sa aking locker. I smiled at it and touched the faded vandal of Lana's name.

"Reminiscing huh?" natatawang sabi ni Iñigo sa akin. Nilingon ko siya at nakita kong nakasandal na rin siya sa dati niyang locker.

"Yeah." Maikli kong sagot. Naglakad na ulit ako at sumabay na si I sa akin. Napahinto na naman ako noong makita ko ang klase ng dati naming philosophy teacher. Noong marinig ko ang tanong niya ay kinilabutan ako.

"Pretend that this chair doesn't exist." Aniya. The familiar question triggered a whole host of memories. Sumipol si Iñigo habang natatawa sa reaksyon ko.

"Ang tagal na nun Greg, hanggang ngayon ba naman?" tukso niya sa akin. I just shrugged my shoulders.

"I'm just remembering her." sagot ko. Tumango si Iñigo bago ako hinila para muling maglakad.

Noong makarating kami sa gym ay nakaset up na ang stage. Naroon na rin ang iba at kami na lang ni Iñigo ang hinihintay. Umakyat na kami at pumwesto na ako sa mikropono. Ako lamang ang bokalista ngayon dahil hindi makakarating si August. Nasa ospital siya dahil niligtas niya si Shana noong muntik itong masagasaan.

I closed my eyes and started singing.

'Do you ever think about me?

Do you ever cry yourself to sleep?