Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 5. ~ Bonushoofdstuk ~

A/N: Yeeeyyyy!!!! Dit is een bonushoofdstuk voor al jullie reads, comments en stemmen! 

IK KON NIET WACHTEN TOT MORGEN, LOL!

(ik doe bonushoofdstukken maar zelden, dus geniet er maar van ;P)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het lijkt alsof ik in de zevende hemel ben, ver van al het onheil en slecht vandaan, ver weg van alle slechte dingen op aarde. 

Ik sta voor een huis. Oud, klein, maar heel schattig. Ik loop naar een raam en zie dat een gezin avondeten zit te eten. Een moeder, vader en twee kinderen. Het lijkt alsof ik een van de kinderen herken. Ik blijf naar hen kijken, maar ze merken me niet op. Opeens stormt er iemand met een hoge snelheid naar de deur en even later zie ik dat hij een wolf is- correctie, zij. De vader van het gezin verandert snel ook in een wolf en valt de wolvin aan. Geschreeuw vult mijn oren en even later ook het gehuil van de kinderen.

De moeder probeert de kinderen te beschermen door in wolvenvorm voor hen te gaan staan. De kinderen kijken angstig, en even later wordt hun vader door de wolvin opengereten. De moeder huilt hard, haalt uit met haar poot en probeert de wolvin te verslaan. Jammer genoeg lukt dat niet. De moeder krijgt een grote snee in haar buik, waardoor ze op de grond zakt en begint te jammeren.

Intussen was het jongetje, die angstig keek, naar buiten gevlucht en staat hij bijna naast me. Hij verschuilt zich achter de bosjes die her en der staan en kijkt toe hoe ook zijn zusje doodgaat. Dan gaat de wolvin weer terug naar buiten, en ze rent snel weg.

Ik wil snel naar het jongetje toe gaan, om hem te troosten, om hem gerust te stellen, om hem te vertellen dat alles goed komt; al komt het niet goed. Maar hij rent huilend weg. Ik ren hem zo snel als ik kan achterna en dan komen we uit bij een groot, oud paleis. Het jongetje ben ik kwijt geraakt en ik denk dat hij hierheen is gegaan. Ik loop door de poorten heen en loop naar de deur. Bewonderend kijk ik om me heen. Ik hoor opeens het gesnik van het jongetje. De grote deuren staan open dus wil ik naar binnen lopen, en hoor dat het jongetje de trap op stormt.

Ik volg hem achterna en ik zie nog net dat hij een kamer in gaat. De deur heeft hij open laten staan, dus ik wil naar de kamer toe rennen, als ik bij de deur tegen iets hards op bots. Ik deins even naar achteren maar de persoon, die ik niet herken, pakt me bij mijn schouders en sleept me mee naar binnen.

Ik wil hem slaan, schoppen, martelen, wat dan ook, maar het lukt mij niet. Zijn aanraking geeft mij tintelingen over mijn hele lichaam. Tintelingen die me maar vreemd zijn. Hij gooit mij op een zijden zachte bed en ik ga rechtop zitten en kijk hoe hij langzaam mijn kant op loopt. Trillend kijk ik op naar de man.

Opeens herken ik hem. Het is het jongetje wie ik achterna ben gekomen, alleen is dit- wat voor mij staat- een grotere versie van hem. Voor het eerst kijk ik hem in zijn ogen en zie de bekende kleur blauw. Mijn hart mist een slag en ik schuifel op het bed langzaam naar achteren. Hij komt steeds dichter bij, en elke keer als ik naar achter ga hoor ik hem grommen.

'Nu weet je mijn geschiedenis.' gromt hij zacht. 'En niemand mag ooit weten wat er is gebeurt.'
Hij snuift, neemt de geur op, en kijkt me dan aan met ogen die bijna goud worden. Hij gromt luid en ik merk dat zijn wolf de leiding overneemt.

Hij duwt me in het matras en hij is net zo verbaast als ik. Zijn ogen zijn nu helemaal goud, en hij houdt me stevig vast. 'Van mij... Alleen van mij...' murmelde hij zachtjes.