Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 26.

Ik word wakker. Kreunend ga ik rechtop zitten. Waar ben ik? Ik knipper een paar keer met mijn ogen tot ik me met een schok herinner wat er is gebeurt. 'Zayden... Uriah...!' piep ik terwijl ik mijn handen op mijn hoofd leg. 'Oh mijn god...! Oh mijn god...' mompel ik terwijl ik onhandig uit het bed stap. Ik storm op blote voeten de gang op en kijk verwilderd rond. Ik begin een willekeurige kant op te rennen en mijn blote voeten raken de koude stenen vloer. Ik voel tranen in mijn ogen opkomen en knipper om ze weg te krijgen. 

Dit is mijn schuld.

Dit alles is mijn schuld. 

Ik ben de oorzaak van dit alles.

Ik bots tegen iemand op en degene pakt mijn schouders vast. Ik probeer los te komen en spartel tegen. Wanneer ik een beetje gekalmeerd bent kijk ik snikkend op naar de persoon die me vast houdt. Natuurlijk, Matthew. 'Zayden, Uriah.' fluister ik. 'Ze zijn oké, Lily.' probeert hij me doordringend te zeggen. 'Ik wil ze zien, nú!' begin ik harder te zeggen. Ik sta hier bijna te gillen. En ik sta te bibberen als een gek.

'Ze moeten rusten, alsjeblieft Lily, begrijp het dan!' probeert Matthew nog rustig uit te leggen. Ik zie dat hij zijn geduld verliest. 'Alsjeblieft, één keer. Laat me ze zien.' smeek ik. 'Ze zijn aan het herstellen, geloof me nou maar!' zegt hij luid en vermoeid. 

Iets in me zegt dat ik hem niet moet geloven. Ik moet ze met eigen ogen zien. Ik kijk hem smekend aan en hij blijft bot kijken naar mij. 'Nee.' zegt hij bot. Ik word boos, wat denkt hij wel niet? Het zijn wel mijn mates, je kan ze niet van mij weg houden! Woede borrelt in me op en ik heb de neiging om zijn keel door te knijpen. Als mijn wolf nu de leiding had lag hij nu al op de grond en was hij op weg naar de onderwereld. 

Ik laat mijn wolf niet toe, want ik weet zeker dat ze zijn strot door zal knijpen. Ik duw hem veel harder dan hij had verwacht weg en dan neemt Reyes het van me over. Ik zie hoe mijn blikveld langzaam zwart wordt en ik ren de gang door, Matthew ontwijkend. Met onmogelijke snelheid ren ik door de gang. Reyes heeft het dan wel overgenomen, maar ik laat haar niet veranderen in wolvenvorm.

Ik kom uit in een gang die ik niet ken en ren naar de eerste beste kamer die ik zie. De deur staat open en als ik goed luister hoor ik een piepend geluid, waarschijnlijk zo'n apparaat waarmee je hartslag meet. Ik begin nog harder te rennen, maar voordat ik het zelf doorheb word ik bij mijn middel gegrepen en in een ijzeren greep gehouden. Ik grom woest, probeer degene te slaan, te schoppen. Ik probeer los te komen en sla als een gek om me heen. 'Laat me los, Matthew!' grom ik boos. Oh, als hij me niet loslaat ga ik veranderen. 'Lily, doe rustig!' zegt Matthew panikerend en wanhopig. 

Ik luister niet naar hem en ben nog steeds bezig met tegenspartelen. Het lijkt wel alsof ik bezeten ben, mijn god. 'Matthew. laat. me. los. Ik ga veranderen, en dan ga ik het niet meer volhouden!' gil ik. 'Laat ze herstellen! Ze hebben hun rust nodig, snap je het dan niet?!' brult hij. Ik schud wild mijn hoofd. 'Nee, nee, nee! Laat me los! En wel nu!' Geen reactie. 

Ik grom en er knapt een draadje in mijn hoofd. Ik duw Matthew met volle vaart van me af en hij komt met een klap tegen de muur aan. Hij zakt naar beneden als een zak meel en Reyes wilt naar hem toe lopen om hem te doden. Ik voel de adrenaline al. Dit keer is het zó sterk, dat het lijkt alsof ik een hele roedel kan uitroeien. Ik haal gejaagd adem en draai me langzaam om. Niemand, maar dan ook niemand moet me nu tegenhouden. Ik wil niet dat ik een dood op mijn geweten heb. 

Als ik me omgedraaid heb zie ik een man in een doktersjas staan. Opeens komt Ethan de kamer uitgelopen en kijkt me fronsend aan. Zonder wat te zeggen storm ik de kamer in en daar krijg ik de shock van mijn leven.

Het is Zayden.

~~~~~~~~~~~~~~

Herschreven: 23 oktober '16