Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 14--

95% van de tijd ben ik in de war met mezelf.
Zoals nu, in David's bed, met David naast me.

Vond ik hem leuk?
Wilde ik wat we 3 jaar geleden hadden opnieuw proberen?

Het ene stemmetje zei;
Ja, heel leuk, zoen hem.
Ja, probeer het, doe het, waarom ook niet?

Het andere stemmetje zei;
Nee, doe normaal, hij is je ex. Je kunt hem niet zomaar vertellen dat je hem leuk vind!
Nee, ben je gek? Wat zullen mensen wel niet van je denken!

Zoals je waarschijnlijk zelf ook weet had het tweede stemmetje de laatste paar maanden een stuk meer macht dan de eerste.
Een stuk meer. Heel veel meer.

Ik weet niet of ik dat wel wilde. Dat was wat alles zo ingewikkeld maakte. Ik twijfelde zó veel, teveel over alles en iedereen.
Over hoe ik het zelf zou vinden, hoe anderen het zouden vinden; mijn ouders, vrienden, wat dacht je van Chloe? Ik voelde me schuldig tegenover Chloe. Ze had al weken gepraat over het jurkje dat ze gekregen had om te dragen op de bruiloft met heel veel enthousiasme.
Nou, ze zal me nu vast haten.

Aangezien David sliep en alles me niks meer kon schelen kroop ik tegen hem aan en sloeg ik mijn arm om zijn buik, trok ik mezelf tegen zijn rug aan en sloot ik mijn ogen met een klein zuchtje.

Ik haat Andrew. En 90% van mijn vrienden. En mezelf. En het feit dat ik David al zolang aan zo'n kort lijntje hou. En dat ik dingen niet anders aangepakt heb. En dat ik mezelf zolang voor de gek heb gehouden. En dat ik mezelf niet meer gun. En dat ik mezelf wijsmaak dat ik het waard ben om voor slet uitgemaakt te worden door mijn vrienden.
Jezus, ik haat mezelf nog het meest.

Ik viel terug in slaap, geen idee hoe, en misschien was dat maar beter ook. En misschien was het ook maar beter als ik mijn antidepressiva weer ging slikken.

+

Toen ik daarna weer wakker werd was David al uit bed en ik wist dat ik zo moest werken, aangezien mijn wekker ging en mijn gedachtes die ik gehad heb midden in de nacht waren. Kaboom.

Ik kleedde me aan in de slaapkamer, liep naar de woonkamer waar David stond en me begroette en liep door naar de badkamer, waar ik me klaarmaakte. Daarna liep ik naar mijn tas met wat overige spullen en viste ik de antidepressiva die ik voor David aan het verstoppen was uit mijn tas en nam ik er onopvallend een in, stopte het terug voordat hij iets doorhad.

"Heb je al ontbeten?"
Ik verslikte me bijna in mijn pil, schraapte mijn keel om het hoesten niet op te laten vallen en zei; "geen honger, ik moet werken."

Oh wat was ik hem dankbaar dat hij niets zei over het bed-vasthoud-incident.

Hij knikte. "Oké, maar alsjeblieft niet weer..., je weet wel,"
High worden. Juist.

Ik slikte even en knikte. "Ja, sorry, het was een kutdag."
Oh wat ben ik dankbaar dat hij geen van die berichtjes heeft gelezen.

Hij knikte en stopte iets in mijn tas. "Ik heb lunch voor je gemaakt."
Jeetje, wat was mis met hem? Hij heeft nog nóóit lunch voor me gemaakt.

"Oh, thanks." Ik forceerde een glimlach, aangezien dit gesprek erg deprimerend klonk, en pakte mijn tas. "Dan ga ik maar."

"Oké, veel plezier, als dat lukt op werk,"
Ik wilde hem omhelzen en nooit meer loslaten waarom was hij zo lief en puur?

Ik glimlachte kleintjes. "Thanks, tot vanavond."
Ik wachtte niet op een antwoord en sloot de deur achter me.
Jezus ik wist niet meer wat ik met mezelf aanmoest.

V & C & follow.