Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 43--

Oooooooooooooomg guys dit boek heeft 99 duizend reads dat is bijna HONDERD DUIZEND dat betekend dat ik bijna TWEE BOEKEN MET MEER DAN HONDERD DUIDZEND READS heb omg is life real. Vroeger was ik al zoo blij als ik vijftig readers had en ik had nooooooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren. Ik ben jullie super dankbaar. Eigenlijk zou ik dit op mijn profiel moeten zetten en niet dit boek maar oké whatever. THANKS FOR THE READS GUYS

David p.o.v.

Rachel en ik zijn erg chaotisch.
Vooral vandaag, toen Rachel's water twee weken te vroeg brak.

Nu kan ik het vertellen op de lieve manier of op de realistische manier, en ik zal het beide doen.
Laten we beginnen met de realistische; het ging zo:

"GODVERDOMME ik heb in mijn broek gepist!" Schreeuwde Rachel vanuit de badkamer. Ik lachte (dit was namelijk, geen leugens hier, nu al haar 3e keer) en zei; "moet ik je schone kleding brengen?"

Rachel kwam in haar onderbroek de badkamer uit, haar loopje was een beetje als een pinguïn; waggelend, en vermoeid keek ze naar me. "Als deze baby niet snel komt plas ik waarschijnlijk nog dertig keer in mijn broek."

Ik grijnsde en ze liep verder naar de slaapkamer. Met haar onderbroek in haar hand en nu gekleed in een broek liep ze weer naar de badkamer en na daar een tijdje haar waarschijnlijk plas opgeruimd te hebben plofte ze naast me neer op de bank.
"Hoe krijg je het eigenlijk voor elkaar in je broek te plassen?"

"Weet ik niet, misschien schopte de baby in mijn blaas."
Ik glimlachte even en we keken toen tv.

Na misschien een halfuurtje zei Rachel; "fuck!" en zakte ze meer onderuit op de bank.

"Is er iets?"
"Heb ik iets raars gegeten? Fuck ik heb buikpijn," ze rolde als iemand met spasme op de bank tot het over was en haalde toen opgelucht adem. "Oké, het is over." Ze was weer naast me komen zitten en we keken verder tv.

Misschien 20 minuten later begon het opnieuw; de buikpijn, en Rachel was zelfs op de wc gaan zitten en toen kwam ze weer terug en zei ze dat er niets aan de hand pas.

Pas 20 minuten dáárna, toen ze weer pijn had, besefte ik, gek dat ik als man de eerste was om dat te beseffen, dat het misschien wel weeën waren.

"Woahwoahwoah," zei ik terwijl ze krampachtig over de grond lag te spasten.
"Wát?!" Vroeg ze geïrriteerd.
"Kan het zijn dat je water net gebroken is?"
Rachel bleef me een tijdje wazig aankijken.
Daarna; "fuck!"

Toen begonnen we het huis rond te rennen om alle benodigde spullen te halen. Rachel soms scheldend inkrimpend bij een wee en ik als een kip zonder kop.

Toen we na wat veel korter had kunnen duren de tas met spullen die we nodig hadden ingepakt hadden liepen we naar mijn auto.
"Wacht,"

"Wat?!" Rachel had haar hand in haar zij en ik zag dat ze pijn had. Ik zei; "wat als je water nog een keer breekt in mijn auto?"

"David! Mijn water breekt maar een keer! Lul!"

Dit is het ding. Als Rachel pijn had kon ze mensen heel goed uitschelden. Vandaag was ik de lul.

"Oh," zei ik.

Rachel stapte in mijn auto en beveelde me te gaan rijden. Dus ik stapte in en reed naar het ziekenhuis.

Ik besefte het nog niet echt dat Rachel zou gaan bevallen die dag.
Ik grinnikte. "Ik weet nog dat we elkaar hebben ontmoet toen Addison beviel."

"Ohja," mompelde Rachel.

"Toen haatte je me nog. We hebben nog bier gedronken bij Nathan thuis!"
"Kun je niet doorrijden in plaats van praten?!"

"No offense, maar ik denk niet dat je al zo snel gaat bevallen. We kunnen rustig aan doen."
"David, houd je kop, serieus."