Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 28--

Ik weet niet waarom maar ik vind deze gif van Miles Teller/David pretty HOT

David p.o.v.

Rachel raakte gefrustreerd.
Niet van mij, gelukkig, meer van zichzelf.

Waarom? Het lukte niet om zwanger te raken.
Of dat aan mij lag of haar wisten we niet, en Rachel wilde ook niet naar de dokter omdat ze alles persé op de normale, natuurlijke manier wilde doen.

Dat snapte ik.
Rachel wilt normaal zijn.

Ik denk ook dat ze bang was; dat de dokter iets zou zeggen wat ze liever niet wilde horen.

We waren inmiddels 4 maanden verder zonder resultaat en zoals ik al zei was Rachel gefrustreerd en ik wist niet hoe ik haar moest helpen.

Toen ik haar vandaag gefrustreerd hoorde kreunen in de badkamer was het me snel duidelijk waarom.

"Rachel?" Ik liep naar de badkamerdeur en bleef daar staan.
"Ik ben er klaar mee," zei ze.

Ik opende de deur en keek naar haar, zittend op de grond.

"Ik ben er klaar mee, Dave." Zei ze opnieuw terwijl ze een traan wegveegde.
Ik keek naar haar en ging naast haar zitten.

Klaar met wat? Proberen zwanger te worden?

Ik sloeg mijn arm om haar heen en drukte haar tegen me aan en zuchtte. "We hebben gewoon wat meer geduld nodig." Zei ik.

"Ik probeer nu al bijna een half jaar mijn geduld te houden,"

Ik veegde haar haar achter haar oor en gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Het duurt gewoon even tot de perfecte zaadcel de perfecte eicel gevonden heeft,"
Ik bedoelde het als een grapje, maar Rachel zuchtte geïrriteerd, duwde me weg en liep de badkamer uit.

"Sorry!" Riep ik vanuit de badkamer.
Goed dat ik nu kon peilen wanneer ik haar alleen moest laten en wanneer niet.

Ik sloot de deur, zette de douche aan, kleedde me uit en ging eronder staan.

Lag het aan mij of haar?
Of lag het aan niks?

Ik wilde vader worden. Ik wist alleen niet of ik Rachel ooit zou gaan begrijpen als man zijnde. Ik snapte dat haar geduld opraakte, maar het was niet dat de tijd drong en het was ook niet dat ons leven vreselijk was zonder kind of zwangerschap.

Na een tijdje zette ik de douche uit en liep ik naar de slaapkamer, waar Rachel op haar rug naar het plafond lag te staren. Ik kleedde me aan en ging naast haar liggen.
"Ik bedoelde het niet zo, net." Zei ik.

"Weet ik." Zei Rachel zacht.

Ik hield van Rachel. Ik wilde haar alles geven wat ik maar kon en nu kon ik het ding niet geven wat ze zo graag wilde.

Ik kuste haar nek en ademde haar geur in en sloot mijn ogen. Rachel zuchtte.
"Het is zo oneerlijk," zei ze zacht. "Terwijl de een abortus pleegt omdat ze geen kind wilt is de ander juist aan het wachten tot er eindelijk iets ontstaat."

"Ik weet het, Rachel. Ik weet het." Fluisterde ik.
Rachel draaide haar hoofd naar me toe en zuchtte. "Ik hou van je, dat weet je, toch?"

Elke keer weer als ze dat zei liet ze me schrikken. Rachel was inhoudend en zei dat soort dingen nooit zo snel.
Ik glimlachte. "Ik hou ook van jou," ik schoof haar shirt omhoog en gaf toen een kusje op haar buik. "En we hebben alle tijd. Kom maar op met die baby."

Rachel's glimlach vervaagde weer en ze keek weg. "Als die komt." Zei ze amper verstaanbaar.

"Ik weet het zeker." Zei ik.

Rachel glimlachte treurig en keek naar de muur achter me.
"Denk je dat het een jongen of meisje word?"

Ik glimlachte. "Weet ik niet, dat weet ik pas als ik aan de positieve zwangerschapstest heb geroken."
Rachel begon te lachen en gaf me een duw terwijl ze op haar rug rolde. "Gadver!"

Ik grijnsde en peilde haar reactie, elk klein dingetje wat ze deed. Het was alsof ze iets van het plafond probeerde te lezen, maar het plafond was wit en ik wist 101% zeker dat er niks op geschreven stond.

"Denk je dat we goede ouders zullen zijn?"
Ik liet mijn hand over haar wang glijden en zei; "natuurlijk,"

Rachel keek toen naar me en zuchtte. "Oké,"

"Oké wat?"
"Ik ben er niet klaar mee."

Ik glimlachte. "Mooizo."

V & C & follow.