Ülkücüler

Buruk Acı

Bir anne ve bir evlat düşün. Gözünden tek yaş aksa yüreği acıyan bir annenin oğlunun şehit olduğunu ve bir daha onun asla evladını göremeyeceğini düşün. 
Buruk bir acı düşün.
Hangisine üzülsün hangisine sevinsin. 
Oğlun şehadet şerbetinden içmesine mi sevinsin? Yoksa bir dar ağacında son nefeslerinde bile "Vatan Sağolsun" demesine rağmen Devletinin tarafından hain ilan edilmesine mi üzülsün?
Mektubunda "Nişanlısına hayatına devam etsin,evlensin,mutlu huzurlu bir hayatı olsun" diyecek kadar onurlu bir evlat doğurduğuna mı gururlansın.
Yüreği acıyan bir anne ve son nefeslerinde bile dahi davasından dönmeyen bir yiğit.
Nice gençler şehit oldu nice gençler bu dava uğruna kellesini ortaya koydu.
En büyük aşkları davası oldu. Kimi zaman onlarda ağladı. Kimi zaman onlarda güldü. 
Belkide onlarda bir yar sevdi. Sevdiğinin kapısının önünde nöbet tuttu. 
Ama önce daima Davası geldi. Belkide bunun için kimisi evlenemedi kimisi son nefeslerinde sadece onu düşündü. Belkide doktor,mühendis olacaklardı. 
Nice hayalleri vardı ama kimisinin olmadı. 
Yan yana oturdukları arkadaş,gardaş,reis ve başkan dedikleri kaç kişinin cenazesini yıkadılar ve gömdüler. Belkide ağlamak istediler ama güçlü durmak için orada ayak durupda ocağa geldikleri zaman saf ve temiz bir çocuk gibi uzun uzun ağlayıp Kur'an okudular. 
Ülkücüler öyle bir sever ki yiğidim,yarim , Annem.
Bir çığ yığının altında ki saklı  güneştir onlar
Sadece VATAN,MİLLET VE ALLAH Davası bilirler...