Orta okul 8. Sınıftaydım. Başkan bir gün beni çağırdı. Durumumu sorduk'dan sonra şu Cümleler konuya başladı. '' Bahadır Can artık yaşın küçük değil bazı şeyleri olgunca karar verecek yaştasın. Senin yaşıtların ev geçindiriyor. Geçmişte cepheden cepheye koşuyordu. Sana belkide çok zor ama bir o kadar bu Ulu Dava için bir görev vermek zorundayım. Artık okulunun Başkanı sensin. Orada ki Kardeşlerine,Ablalarına sen abilik , kardeşlik yapacaksın. Onlara sen herşeyi öğreteceksin.''
Bu cümleleri duymak beni önce gururlandırdı sonra içime derin bir korku doldu.
Ağır bir vebal alacaktım ya görevi mi yapamazsam ya içimde ki Kibire kapılırsam.
Babam hep derdi ki '' Oğlum makam,mevki,para ve gibisi hiç bir zaman önemli değildir. Önemli olan önce kişiliğin ondan sonra kibir ve gaflete düşmemektir.''
Bu nasihatlar benim için paradan daha değerli bir Hazineydi.
Ertesi günü okuluma gidip en yakın arkadaşıma durumu anlattım. Arkamda durdular. Erkeklerle muhabbet edip anlatmak kolayda , kızlarla o yaşlarda konuşmak bizim için çok zordu ama nefesimizi çekip kendimizi tanıtıp,davamızı anlatdıktan sonra bu kadar zor olmadığını farkettik.
O sene benimle birlikte 10 arkadaş Ülkücülük hakkında engin bilgilerle mezun oldu. Sayı olarak çok azdı belkide ama benim için bir ordu büyüklüğündeydi.
En güzeli ise yaptığımız sohbetler,kimi zaman sert geçen istişareler bizi bir birimize daha çok bağlamıştı. Aradan uzun yıllar geçmesine rağmen aynı masada oturup. Bir birimizin çocukluklarını anlatıp elimizi dostumuzun dizine koyup gülüp geçiyorduk.
Ben Davaya sadece 10 kişi kazandırmıştım belki ama Davam vede Ocak bana bir sayıdan bir harften daha fazlasını kazandırmıştı. Çok sıkı dostlar ve en önemlisi ise herkese nasip olmayan olgunluk bahşetmişti.
Devamı Gelecek...
