Αθώος ή Ένοχος

Part 25

Η Δήμητρα από την προηγούμενη μέρα τα ξημερώματα που είχε φτάσει στο εξοχικό της στο Ναύπλιο είχε κλειστεί στο σπίτι και ένιωθε τελείως απογοητευμένη με τον εαυτό της.....Ο καιρός ήταν άσχημος και αυτή καθόταν στον καναπέ και κοιτούσε έξω από το παράθυρο...Η Θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη όπως και η ψυχή της....Δεν μπορούσε να καταλάβει πως άφησε για άλλη μια φορά τον εαυτό της απροστάτευτο...

Ένιωσε για άλλη μια φορά ένα μηδενικό και τα λόγια του ήταν χτυπήματα παντού....Είχε σοβαρά προβλήματα με τον εαυτό της...Άφηνε ένα τέρας να την επηρεάζει τελείως αρνητικά...Γιατί αυτό ήταν για αυτήν...Ένα τέρας που δεν υπολόγιζε τίποτα....Νόμιζε πως με τις συγνώμες του και τα κροκοδείλια δάκρυα του θα έπεφτε πάλι στην αγκαλιά του....Έκλεινε τα μάτια της και αισθανόταν ακόμα τα δάχτυλα του να σφίγγουν το δέρμα της....Η μελανιές που είχε αφήσει στα μπράτσα της δεν ήταν τίποτα μπροστά στις αναμνήσεις που ξύπνησαν από εκείνο το βράδυ...Αναμνήσεις που έκαναν τα χέρια και τα πόδια της να τρέμουν....Τότε που νόμιζε πως οι αναπνοές που έπαιρνε ήταν και οι τελευταίες...Τότε που τον παρακαλούσε να σταματήσει αλλά αυτός είχε μεταμορφωθεί στο τέρας που ήταν πάντα.....

Από τα μάτια της έτρεχαν ανεξέλεγκτα δάκρυα...Το κορμί της έτρεμε και νόμιζε πως για άλλη μια φορά ζούσε τον εφιάλτη από την αρχή...Το κινητό με τον δεύτερο αριθμό που χρησιμοποιούσε μόνο η κόρη της χτύπησε...Ταράχτηκε και σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα κάτι που την έκανε να ζαλιστεί....Το τελευταίο γεύμα που είχε φάει ήταν δυο μέρες πριν μαζί με τον Άρη....Η Μαρίλια για την Δήμητρα ήταν ότι πιο σημαντικό είχε στον κόσμο...Μπορεί να απομονωνόταν από όλους και από όλα αλλά η κόρη της είχε πάντα τον σημαντικότερο ρόλο στην ζωή της...Έπιασε το κινητό από το τραπεζάκι και πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς σκούπιζε τα δάκρυα της...Δεν ήθελε με τίποτα το παιδί της να την ακούσει στεναχωρημένη....

''Μωρό μου...''αναφώνησε 

''Μανούλα τι κάνεις;;;''ρώτησε με την παιδική φωνούλα της και έκανε την καρδιά της να ηρεμήσει...

''Καλά είμαι αγάπη μου στην δουλειά....Μου έλειψες πολύ...''

''Και εμένα μου έλειψες μανούλα...Πότε θα έρθεις;;;''την ρώτησε η μικρή και τα δάκρυα της κύλισαν πάλι....Αισθανόταν πολύ άσχημα που δεν μπορούσε να έχει την κόρη της κοντά αλλά δεν θα διακινδύνευε με τίποτα να μάθει ο άχρηστος ότι το παιδί ζούσε...Θα την προστάτευε με νύχια και με δόντια...