Αθώος ή Ένοχος

κεφάλαιο 42

''ΕΣΥ....'' Είπε ο Παύλος και ο Άρης τον κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.....

''Θυμάσαι εκείνη την μέρα Παύλο;;; Την θυμάσαι καλά;;; Γιατί εγώ είναι η μόνη μέρα σε ολόκληρη την ζωή μου που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ....'' Είπε χαμηλόφωνα και ακούμπησε τους αγκώνες του πάνω στο τραπέζι μπροστά του...'' Όταν επιτέλους άλλαξα το λάστιχο του αμαξιού που ήταν πειραγμένο και με άφησε στα μισά του δρόμου για το μπαρ γύρισα σπίτι... Γύρισα για να αλλάξω γιατί ήμουν λερωμένος... Μπορείς να φανταστείς φαντάζομαι πως μόλις μπήκα στο χωλ άκουσα ολόκληρη την κουβέντα που κάνατε ενώ την πήδαγες... Της έλεγες πως θα περιμένατε μέχρι το γάμο και μετά θα βγάζατε τον αδερφό μου εκτός παιχνιδιού... Ότι θα χρησιμοποιούσατε την θλίψη μου για να με κάνει να τις γράψω τις μετοχές της εταιρίας και μετά θα με σκοτώνατε.... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σοκαρίστηκα... Ήμουν τόσο σοκαρισμένος που είχα μείνει ακίνητος εκεί.... Η απάντηση της Μαργαρίτας πως δεν μπορούσε πλέον να μου κάνει κακό γιατί ήταν ερωτευμένη μαζί μου με ξύπνησε... όμως όσο ερωτευμένη και να έλεγε ότι ήταν μαζί μου τα βογκητά της μου έδειξαν ακριβώς το αντίθετο....'' Πήρε μια ανάσα και συνέχισε....

 ''Κρύφτηκα στην ντουλάπα του χωλ... Θυμάσαι τον θόρυβο που άκουσες Παύλο;; Που ρώτησες τι ήταν αυτό και η πολύτιμη σου Μαργαρίτα σου είπε να μην σταματήσεις;; Γιατί εγώ το θυμάμαι πολύ καθαρά.... Θυμάμαι κάθε λέξη... Θυμάμαι να ακούω κάθε χτύπημα που της έδινες όμως ήμουν τόσο εξοργισμένος που δεν σε σταμάτησα καν... Δεν με ενδιέφερε τίποτα και πιο πολύ τι θα κάνατε οι δυο σας... Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η αρραβωνιαστικιά μου και ο καλύτερος μου φίλος σχεδίαζαν να σκοτώσουν εμένα και τον αδερφό μου για τα λεφτά...'' ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα αλλά συνέχιζε να τον κοιτάει στα μάτια... ''Όταν έφυγες βγήκα και την βρήκα στο χωλ μέσα στα μαύρα χάλια από τα χτυπήματα σου, τα σκισμένα ρούχα της και να μονολογεί πως θα μπορούσε να μου κρύψει την κατάσταση της... Της είπε πως δεν με νοιάζει και τότε με αντιλήφθηκε... Σηκώθηκε τρομαγμένη και με παρακαλούσε να την συγχωρέσω... Μπήκα στο δωμάτιο και άλλαξα πουκάμισο και καθώς γυρνούσα να φύγω πιάστηκε πάνω μου, μου ζήταγε συγνώμη... Της είπα μέχρι να γυρίσω να έχει εξαφανιστεί από εκεί μέσα... Την έσπρωξα με δύναμη και έφυγα.... Σε όλο τον δρόμο προσπαθούσα να ηρεμήσω και να μην μπω στο μπαρ και σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια... Ήρθα και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω... Ήσουν τόσο άνετος λες και πριν δεν είχες χτυπήσει την γυναίκα που ισχυριζόσουν ότι αγαπάς... Λες και ποτέ δεν είχες συμμαχήσει με τον διάβολο για να με σκοτώσεις... Σκέφτηκα πως θα έπαιζα το παιχνίδι σου μέχρι να σκεφτώ τι θα έκανα.... Ήταν οι μεγαλύτερες δυο ώρες που είχα περάσει μαζί σου...'' σταμάτησε για λίγο....

''Γύρισα σπίτι θεωρούσα ότι η Μαργαρίτα θα είχε φύγει... Δεν ήθελα να την δω... Ήξερα πως αν την έβλεπα θα έκανα πράγματα που θα μετάνιωνα... Πράγματα που δεν θα ήμουν εγώ αλλά θα με κατεύθυνε η οργή... Δεν μπορείς να φανταστείς τον τρόμο που ένιωσα όταν την είδα πεσμένη κάτω μέσα σε μια λίμνη αίματος ... Τα έχασα είναι η αλήθεια... Τηλεφώνησα αμέσως σε ασθενοφόρο και τα υπόλοιπα τα ξέρεις.... Κατέληξα να κατηγορηθώ για πράγματα που δεν είχα κάνει εγώ...''

Ο Παύλος τον κοιτούσε... Τόση ώρα δεν είχε βγάλει λέξη μόνο τον άκουγε... Όλα αυτά που του είχε πει ήταν αλήθεια... Το έβλεπε στα μάτια του αλλά και οι λέξεις που είχε πει ήταν αυτές που είχε πει εκείνος...

''Θες να μου πεις δηλαδή πως δεν ήσουν αυτός που την σκότωσε;;;''

''Όχι δεν ήμουν... Όμως από όλα αυτά που συνέβησαν και με καθαρό μυαλό κατάλαβα πως ήταν ατύχημα...''

''Τι εννοείς ατύχημα;;;''

''Φαντάζομαι πως χτύπησε το κεφάλι της στο έπιπλο όταν απομακρύνθηκε από εμένα... Ίσως αν γυρνούσα να κοιτάξω να μην είχε πεθάνει αλλά δεν θα κατηγορήσω τον εαυτό μου για αυτό... Ήμουν εξοργισμένος... Έφυγα για να μην κάνω κάτι που θα μετάνιωνα..''

''Και από την αδιαφορία σου πέθανε...'' είπε ο Παύλος και ο Άρης χαμογέλασε λες και δεν πίστευε στα αυτιά του...

''Από την αδιαφορία μου;;; Εκείνη την μέρα άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου... τι περίμενες να κάνω;;; Μην προσπαθήσεις να τα ρίξεις σε εμένα... και το ότι δεν μίλησα και περίμενα την ολοκληρωτική καταστροφή σου δες το σαν την εκδίκηση μου προς εσένα...'' Πλησίασε στο τραπέζι '' Μπορεί να μην την σκότωσες αλλά πληρώνεις για όλα τα υπόλοιπα που έκανες...''

Σηκώθηκε από την καρέκλα, κούμπωσε το κουστούμι του και πήρε το δρόμο προς την έξοδο... Ήθελε να πει πολλά ακόμα αλλά δεν το βρήκε απαραίτητο... Μπήκε στο αμάξι του και ξεκίνησε για την δουλειά του... Είχε να οργανώσει την εγκατάσταση της κόρη του στο σπίτι... όλα τα υπόλοιπα θα έμειναν στο παρελθόν... Τώρα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος και ήξερε την γυναίκα που είχε δίπλα του...

****Ήταν ατύχημα κορίτσια.... Κανείς δεν φταίει.... Λοιπόν διάβασα προσεχτικά τα προηγούμενα σχόλια σας... Δεν απάντησα γιατι δεν είχα τι να πω... Δεν σας αγνόησα όμως να το ξέρετε... Λοιπόν άλλο ένα κεφάλαιο και τέλος της ιστορίας.. Το ξέρετε έτσι;;; Λυπάμαι λίγο που θα τους αφήσω αλλά....... *****