We Broke Up [Completed]

Chapter Seventeen

[seventeen]

"I'm sorry." Pag-uulit nito.

"Next time kasi, huwag puro yabang. Ayan tuloy, napapahiya ka ng wala sa oras."

Muli itong humingi ng paumanhin at yumuko. Ang saya pala kapag ang isang mayabang na tulad nito ay walang kalaban-laban sa'yo? Ang sarap sa feeling.

"Adelle!" May sumigaw ng pangalan ko pero hindi ko pinansin.

Nakarinig na lang ako ng mga yabag ng paang papalapit sa kinaroroonan namin. Ang sunod na nangyari ay ang pagpatong ng isang braso sa balikat ko.

Dahil dito ay inangat ko ang tingin ko sa lalaking ngayon ay nasa tabi ko na at naka-akbay sa akin. Hindi ito nakatingin sa akin bagkus sa lalaking nasa harapan namin.

"Oh! Steve, anong ginagawa mo rito?" Takang tanong niya rito.

"Ano kasi, Ramille. Susunduin ko sana si Salve, nasaan ba siya?"

Kusang tumaas sa ere ang kilay ko. Salve? Salve Junio, right? Sa higit isang buwan na lumipas ay hindi ko na siya nakita kaya wala na akong balita sa babaeng 'yon.

At saka, wala rin naman akong balak na makita siya. Masaya na ako na civil na lang ang turingan namin ni Ramille pero hindi ko alam kung bakit bigla-bigla na lang itong nangyayakap at nang-aakbay.

Sa isang buwan na 'yon, hindi ko siya pinansin dahil gusto kong sanayin ang sarili ko. Gusto ko kahit na walang kami ay nariyan siya sa paningin ko.

"Ah. Si Salve ba? Nandoon siya sa Rehearsal Studio, kasama sina Patrick. Sige, ah? Mauna na kami." Pahayag nito saka ako hinila palayo.

"Hoy, Ramille! Ano 'yon? Ayos kang maka-akbay, ah? Manager mo kaya ako!" Bulyaw ko rito nang hindi pa rin niya ako binibitawan.

"Oo nga po, Manager. Bakit? Bawal na bang akbayan ang manager?" Nakangising tanong niya.

Aba! Anong nakain nito at biglang ganyan ang pakikitungo sa akin? Okay na e. Okay na 'yung turingan namin dati. Ano 'to?

"Wala naman akong sinasabing bawal. Ang akin lang ay bakit mo ako ina-akbayan, aber?" Sa sinabi ko ay bahagya niya akong tinulak dahilan para malayo ako sa kanya.

"Oh, ayan! Choosy mo." Nakangusong sambit niya at nauna ng maglakad.

"Hoy! Walangya ka talaga!!"

Hinabol ko ito dahil sobrang laki ng mga hakbang niya. Takbo lang ako nang takbo hanggang sa madapa ako. Kung minamalas-malas ka nga naman.

Naupo ako sa lupa at tinignan ang tuhod kong may bahid ng dugo. Bakit ba ang lampa ko? Kanino ko ba namana itong kalampahan ko?

Nag-angat ako ng tingin nang may paang huminto sa harapan ko. Si Ramille lang pala kaya tinarayan ko ito. Naglabas siya ng puting panyo at lumuhod sa harapan ko.

"Oh? Anong ginagawa mo rito? Hindi ba ay iniwan mo na ako?" Pagtataray ko.

Seryoso itong nagbaba ng tingin sa akin habang abala ang mga kamay nito sa pagpunas ng tuhod ko. Matapos ay iniikot nito ang panyo sa tuhod ko bilang benda.

"Bakit naman kita iiwan? Anong magiging dahilan ko para iwan ka? Wala naman akong sakit, ah?" Aniya na para bang nang-aasar.

Wala sa sariling natahimik ako. Pakiramdam ko ay tumagos iyon sa puso ko kaya biglang sumikip ang dibdib ko. Mas masakit pa sa nasugatan kong tuhod.

"Hindi naman lahat ng umaalis ay may sakit. Iyong iba ay kailangan lang talaga." Saad ko nang tulungan niya akong makatayo.

"Okay. Eh, 'di bigyan mo ako ng dahilan para iwan ka."