Ανοίγω να ματιά μου και αμέσως αναμνήσεις από το χθεσινό βράδυ έρχονται στο μυαλό μου, κάνοντας με να χαμογελάσω ασυναίσθητα. Μπορώ να παραδεχτώ ότι ήταν ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής μου. Παρατηρώ ότι ο Χάρρυ λείπει από δίπλα μου, αλλά ορκίζομαι ότι η μυρωδιά του είναι τόσο έντονη σε αυτό το δωμάτιο, σαν να βρίσκεται εδώ.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και δίχως να χάσω χρόνο μπαίνω για ένα ζεστό μπάνιο. Μόλις τελείωσα, έβαλα καθαρά ρούχα και χτένισα τα βρεγμένα μου μαλλιά, ενώ βούρτσισα τα δόντια μου και γεύση της οδοντόκρεμας δρόσισε το στόμα μου. Καθώς κατέβαινα τις σκάλες μπορούσα να ακούσω από τον κάτω όροφο τα ντουλάπια της κουζίνας να ανοίγουν και να κλείνουν και την μυρωδιά του φαγητού να γεμίζει το σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να βρω τον Χάρρυ στην κουζίνα να μαγειρεύει, αλλά όχι ότι με χαλάει κιόλας.
"Μαγειρεύεις;" ρωτάω ξαφνιασμένη.
"Ναι" χαμογελάει, σηκώνοντας τους ώμους του και σίγουρα θα έδινα τα πάντα για τα βλέπω αυτό το υπέροχο χαμόγελο.
"Αν θες να με σκοτώσεις υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι" ειρωνεύομαι γελώντας.
"Αν θες να μάθεις μαγειρεύω καλύτερα από σένα" αντιγυρίζει και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.
"Απόδειξε το μου" τον προκαλώ.
"Αν συνεχίσεις να έχεις αυτό το ειρωνικό ύφος, δεν θα σταματήσω από το να σε ρίξω πάλι στο κρεβάτι" λέει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη του και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
"Θα φάμε; Πεθαίνω της πείνας" προσπαθώ να αλλάξω θέμα.
"Αν θες έχω κάτι άλλο να φας" λέει πονηρά και καταλαβαίνω τι εννοεί.
"Είσαι πολύ ανώμαλος" κουνάω το κεφάλι μου γελώντας και κάθομαι στην καρέκλα, καθώς αυτός βάζει στα πιάτα μας τις τηγανίτες που έφτιαξε.
Όταν κάθεται και αυτός με κοιτάζει, ενώ τρώω μια μπουκιά από την τηγανίτα.
"Είμαι πραγματικά εντυπωσιασμένη από τις ικανότητες σου στην μαγειρική" λέω ειλικρινά και αυτός μου χαρίζει ένα χαμόγελο, σαν να είναι περήφανος για τον εαυτό του.
"Δεν είναι οι μόνες μου ικανότητες" λέει και το αυτάρεσκο χαμόγελο δεν λέει να φύγει από τα χείλη σήμερα. Το ξέρω ότι το κάνει επίτηδες. Όσο υπέροχα και να πέρασα χθες το βράδυ, δεν σημαίνει ότι μπορώ να το συζητήσω τώρα με τον Χάρρυ.
"Μπορείς να σταματήσεις;" ρωτάω και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.
"Γιατί; Αφού το ξέρω ότι σε αρέσει" χαμογελάει και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου ακόμη μια φορά.
"Όχι, δεν μ' αρέσει. Απλά με κάνεις να νιώθω ακόμα πιο άβολα" λέω και συνεχίζω να τρώω από το πιάτο μου.
"Γιατί μωρό μου; Επειδή σου έδωσα τον πρώτο σου οργασμό;" συνεχίζει και γουρλώνω τα μάτια μου.
"Αν δεν σταματήσεις, θα σε διώξω" τον προειδοποιώ και γελάει.
Ο ήχος του κινητού του μας διακόπτει και σηκώνεται από την θέση του, φεύγοντας από την κουζίνα, για να μιλήσει. Φυσικά και δεν με πειράζει που δεν μπορεί να μιλήσει μπροστά μου στο τηλέφωνο, αλλά και πάλι είμαι περίεργη.
"Πρέπει να φύγω. Έχω κάτι δουλειές να τακτοποιήσω" ανακοινώνει επιστρέφοντας στην κουζίνα.
Συγκρατώ τον εαυτό μου από το να ρωτήσει τι δουλειές έχει να κάνει και γνέφω καταφατικά. Σηκώνομαι από την καρέκλα και προσπαθώ να μην δείξω ότι με πειράζει που φεύγει έτσι ξαφνικά λες και τον κυνηγάνε, αλλά θέλω να τον ρωτήσω που στο διάολο πάει.
"Τα λέμε" λέει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη, πριν γυρίσει και φύγει. Ακούω τον ήχο της πόρτας να κλείνει και μένω να κοιτάζω γύρω γύρω το σπίτι για να βρω κάτι να ασχοληθώ. Ούτε ένα λεπτό δεν έχει περάσει που έφυγε ο Χάρρυ και αρχίζω να βαριέμαι. Η Χέιζελ σίγουρα θα είναι με τον Νάιαλλ, οπότε δεν μπαίνω καν στον κόπο να της τηλεφωνήσω.
Αποφασίζω να βγω έξω για μια βόλτα και φοράω το χοντρό μου μπουφάν, αφού όπως πάντα έχει βροχή και κρύο στο Λονδίνο, αλλά πλέον το έχω συνηθίσει. Εννοώ ότι προτιμώ τα μαύρα σύννεφα του ουρανού πάρα τον ήλιο, αν και ίσχυε το αντίθετο. Ο καιρός αυτός ταιριάζει απόλυτα με την ψυχολογία μου τον τελευταίο καιρό, όσο και αν συνηθισμένο ακούγεται.
Στην διαδρομή το μόνο που σκέφτομαι είναι ο Χάρρυ και αναρωτιέμαι πως είναι τόσο δύσκολο να τον ξεχάσω έστω και λίγο. Είναι σαν όλο μου το σώμα να τον ζητάει και αυτό είναι υπερβολικό, αν σκεφτείς ότι είμαστε μόνο λίγα λεπτά χώρια. Πώς γίνεται να τον θέλω τόσο πολύ;
