"Αλλά μπορεί εγώ να ήμουν λάθος, Λούις. Μπορεί να ήταν και η Λέστερ. Μπορεί να ήταν και ο Στάννυ Μπ. Λοιπόν, ούτε εγώ είμαι ο Θεός. Αλλά να φέρνεις τους νεκρούς πίσω στη ζωή... αυτό είναι το πιο κοντινό σημείο που μπορείς να φτάσεις για να υποδυθείς το Θεό, έτσι δεν είναι;" ο καθηγητής συνέχισε να μας διαβάζει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Stephen King, αλλά πονούσε υπερβολικά το κεφάλι μου για να προσέξω έστω και λίγο σε αυτό που διάβαζε, ακόμα και αν λάτρευα το μάθημα της λογοτεχνίας. Μόλις χτύπησε το κουδούνι, οι περισσότεροι σηκώθηκαν γρήγορα και βγήκαν από την τάξη σχεδόν τρέχοντας, για να προλάβουν το φαγητό στην καφετέρια του σχολείου. Και εγώ το ίδιο θα έκανα, αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένη. Θεέ μου τι πάει λάθος με με εμένα;!
"Λία σήκω!" με σκουντάει και βγάζω ένα αναστεναγμό.
"Τώρα όμως" φωνάζει και κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία. Οι δυνατές φωνές χειροτερεύουν τον πονοκέφαλο. Στριφογυρίζω τα μάτια μου, καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα μου και ακολουθώ με το ζόρι την Κλόι στην καφετέρια. Με δυσκολία μπορούμε να βρούμε τραπέζι, αφού ήρθαμε τελευταίες και ξέρω ότι η Κλόι θέλει να με βρίσει αυτήν την στιγμή. Ανακουφίζομαι όταν βρίσκουμε ένα τραπέζι στην στην άλλη άκρη της τραπεζαρίας και μόλις καθόμαστε στηρίζω όλο το βάρος του κεφαλιού μου στην παλάμη του χεριού μου, ελπίζοντας αυτός ο πονοκέφαλος να περάσει.
"Ει! Με ακούς;" κουνάει το χέρι της μπροστά μου "ξυπνώντας" με.
"Τι; Όχι, συγγνώμη" κουνάω το κεφάλι μου και υψώνει το βλέμμα της προς τα πάνω. Ναι, μάλλον την έχω νευριάσει.
"Το Σάββατο είναι τα γενέθλια σου. Τι θα κάνεις;" ρωτάει χαρούμενη. Ω! Αυτό το είχα ξεχάσει τελείως.
"Τίποτα. Πότε δεν γιόρταζα τα γενέθλια μου" ανασηκώνω τους ώμους μου αδιαφορώντας για αυτό το θέμα.
"Μα θα κλείσεις τα 18! Θα έπρεπε να χαίρεσαι που ενηλικιώνεσαι" λέει με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Ίσως να χαίρομαι που κλείνω τα 18, αλλά μέχρι εκεί. Πότε δεν με ένοιαζε να κάνω φανταστικά πάρτι, που μετά όλο το σχολείο θα συζητούσε.
"Και πάλι! Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι για να τα γιορτάσω" ανασηκώνω πάλι του ώμους μου.
"Καλά" ξεφυσάει απογοητευμένη και ξαφνιάζομαι για το πόσο γρήγορα υποχώρησε.
Harry's POV
"Της πήρες δώρο;" ρωτάει η Χέιζελ και προσπαθώ να στηρίξω καλύτερα το κινητό μου ανάμεσα στον ώμο μου και στο αυτί μου, καθώς μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο.
