Στην φυλακη

138 14 0
                                    

Ειναι σκοτεινά εδω μεσα αλλα δεν φοβάμαι,έφαγα λιγο ξυλο αλλα ουτε που με νοιαζει αυριο θα πεθανω αρχίζω να μιλαω μονη μου και να φωνάζω στους φρουρους να ξυπνήσουν και να συνεργαστούν ολοι μαζι να κανουν επανάσταση εναντίον του αλλα αυτοί δεν μου λενε τιποτα μαλλον φοβούνται ...
Ξαφνικα βλεπω μια σκια ηταν ο αρης χτυπησε και τους δυο φρουρούς και ηρθε μπροστά μου

"Ελιζ θα σε βοηθήσω να το σκασεις " μου λεει γρηγορα με δάκρυα στα ματια

"ελα και εσυ μαζι μου"

"Δεν ξερω αν προλάβω ελιζ "
Ακούσαμε ενα θόρυβο,οι δυο στρατιώτες μετατράπηκαν σε φυγή,τωρα ολα τελείωσαν ;

"Ελιζ ακουσε με υπαρχει μια έξοδος...

"Πιάστε τους και θανατωστε τους!!!" Ακούγεται η φωνη αυτού...που ουτε εγω θελω να χαρακτηρίσω

"πρεπει να βιαστούμε,θα πέσουμε απο αυτο το παραθυρο και οι δυο "

"Φοβάμαι μην....

"Εμπιστευσουμε κλείσε τα ματια σου και παμε ενα δυο τρία "

Πέφτω μεσα στον νερο με φορα και ερχομαι αμεσως επάνω παίρνοντας βαθιές ανάσες

"Ελιζ!! Αντιο!!" Ακούγεται ο αρης οχι τον έπιασαν θεε μου θα τον σκοτώσουν !!

Κολυμπάω οσο πιο γρηγορα μπορω και φτάνω στην στεριά,κάθομαι εκει κλαίγοντας ασταμάτητα για ωρες,πεθανε για να με σωσει.."αντιο αρη...σε αγαπησα !"

Περπάτησα και βρηκα ενα φωτεινό παλάτι, τοσο ζωντανό και φωτεινό ομως το σκεφτομαι να μπω μεσα γιατι φοβάμαι μηπως μου συμβεί κατι κακο και μπλέξω με αυτους,εχει μια μικρη είσοδο που απο εκει φτάνεις στο παραθυρο και απο εκει ψηλά βλέπεις το παλάτι ετσι χωρις να μπω μεσα δεν θα διακυνδινευσω την ζωη μου ..

Γυρω ειχε κεριά και κατι θάμνους ηταν πολυ ωραια,ομως οσο ομορφη και να ηταν η δυστυχία κυριαρχούσε μεσα μου,μου φανηκε παράξενο γιατι άρχισε να εχει πολυ ομίχλη σε αυτο το μερος και αρχίζω να μην βλεπω καθαρά,ετσι αποφάσισα να κατέβω τις σκάλες κ...

Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.

Γυρω ειχε κεριά και κατι θάμνους ηταν πολυ ωραια,ομως οσο ομορφη και να ηταν η δυστυχία κυριαρχούσε μεσα μου,μου φανηκε παράξενο γιατι άρχισε να εχει πολυ ομίχλη σε αυτο το μερος και αρχίζω να μην βλεπω καθαρά,ετσι αποφάσισα να κατέβω τις σκάλες και να ανοίξω την πυλη,μεσα ακουγοντουσαν τραγουδια και φωνές τοσο ευτυχισμένες...

Οταν έφτασαν εξω απο την πυλη πριν προλάβω να κουνήσω το χέρι μου άνοιξαν μόνες τους "ουαου εχουμε εξέλιξη στην τεχνολογία" λεεω και γελάω με τον εαυτο μου

The dark castlesOnde histórias criam vida. Descubra agora