*παρακαλω αν έχετε την ευκαιρία ακούστε τα τραγουδια που βαζω μαζι με την στορυ γιατι πιστευω οτι χρησιμεύουν περισσότερο στην φαντασία*
Βράδιασε και το καστρο εμφανίστηκε ξανα,μονο που αυτη την φορα δεν ακουγοντουσαν γελια και τραγουδια αλλα θόρυβος απο μέταλλα,ασπίδες πανοπλίες και σπαθια...εγω φορούσα αυτο το μαυρο φόρεμα που ηταν το ιδιο με τον ουρανό μπήκα μεσα :
"Στρατιώτες μου,ειστε έτοιμοι ;"
"Παντα " μου λενε και μου φεύγει ενα ψεύτικο χαμογελο
"Θα πολεμήσουμε μεχρι να πεθάνουμε ;"
"Ειμαστε ειδη πεθαμένοι " μου λενε και προσπαθώ να μη γελασω απο την γκάφα που πέταξα ομως στο τελος έσκασαν ολοι απο τα γελια...
"Παμε λοιπον"
Είχα στρατιώτες γυρω μου σαν προστασία ηταν παρα πολλοί προχωρούσαμε ολοι με εναν συγκεκριμένο ρυθμό,καποιοι φαίνονταν οτι ηταν φαντάσματα ,είχαν πράσινο φως γυρω τους σαν την ομίχλη και με περιτριγύριζαν ,μα δεν φοβηθηκα καθολου ισα ισα ένοιωσα δύναμη...
Ανεβήκαμε πανω απο μια γέφυρα και ύστερα φτάσαμε στο μερος όπου γίνονταν ολοι οι πόλεμοι πανω σε εναν ψηλό λόφο,που απο εκει μπορούσαμε να δουμε καθαρά τους στρατιώτες ντυμένους στα άσπρα μαζι με τον βασιλιά..
"Ειμαστε έτοιμοι;" Φωνάζω οσο πιο δυνατά μπορω
"Για τον θάνατο μας!!" Φωναζουν και βγάζουν ολοι τα σπαθιά τους,ερχονται Τρεις φρουροί μπροστά μου για προστασία και βγάζουν την πανοπλία τους,τωρα φοβάμαι λιγότερο
"Και πως θα γινει τωρα;" Τους λεεω και με κοιτάζουν ολοι με σεβασμό σαν να ειμαι αληθινή βασίλισα
"Δεν θα σκοτωθεί κανεις,οχι αλλο αιμα.Σκοπος ειναι να παραιτηθούν ολοι και να φυγουν "μου λενε και οι στρατιώτες πλησιάζουν προς το μερος μας
"ηρθε η ωρα" λεεω στους αλλους .."πόλεμος!!" Οπως ειπε ο βασιλιας τοτε που σκότωσαν το παιδι του και ενοιωσε περήφανος που το ειπα αυτο Ο βασιλιας έρχεται με το άλογο του,βασιλιας να λέγεται δηλαδή αλλα τελοσπαντων...ψυθιριζει κατι στους στρατιώτες του και μετα επιτίθενται σε εμας... Τα φαντάσματα άρχισαν να τρέχουν προς το μερος των άλλων ολα φαινοντουσαν τοσο παραξενα,σε καποια στιγμη καποιοι αντίπαλοι στρατιώτες άρχισαν να υποχωρούν η να πέφτουν κατω νομίζοντας πως ειναι τραυματισμένοι...ουτε εγω δεν ξερω...ο βασιλιας με κοιτάζει μεσα στα ματια με ενα Ψυχακικο βλεμμα και γελουσε,με κανει να τρομάζω μήπως ηταν αυτη η ευκαιρία για να με σκοτώσουν ;;
Σε μια στιγμη ολα τα φαντάσματα ερχονται προς το μερος μου χαρούμενα και φωναζουν χαρούμενοι "νικήσαμε " και πετάνε τα ξίφοι τους κατω...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ομως κατι δν μου παει καλα σε αυτη την ιστορια,γιατι ολοι οι στρατιώτες ειναι πεσμένοι κατω σαν πεθαμένοι ; Καρδια έπαθαν ολοι; Ο βασιλιας γιατι μου ρίχνει αυτο το βλεμμα ; Δεν θα επρεπε να φοβηθεί και να φύγει ; Ολες αυτες οι σκέψεις με τρελαίνουν... Τα φαντάσματα φώναξαν ολο χαρα "μας ελευθερώσες ελιζ" έκαναν εναν κύκλο γυρω μου και το καστρο εξαφανίστηκε για παντα και ανέβηκαν στον ουρανό,ξαφνικα εγινε αυτο που με φόβιζε περισσότερο,αυτο που σκεφτόμουν..ο βασιλιας έρχεται προς το μερος μου και ολοι οι στρατιώτες ερχονται προς το μερος μου και κανουν κύκλο γυρω μου..
"Φύγετε απο κοντα μου" λεεω και παίρνω ενα σπαθι και τους το δείχνω..αμεσως έρχεται και με καλυβει με το σωμα του ο αρης
"Νομιζες οτι θα σε άφηνα να φυγεις ; " μου ψυθιριζει και χαμογέλασα λιγο,η καρδια κου χτυπάει σαν τρελη
"Αν πειράξει κανενας έστω και μια τριχα απο τα μαλλια της θα σας σκοτώσω ολους!!" Λεει και φωναζουν ολοι μαζι γιατι δεν περίμεναν αυτο που μολις εγινε,κανω ενα βήμα πισω..
"Τρεξε ελιζ!" Μου φωνάζει και τρέχω οσο πιο γρηγορα μπορω μεσα στο δάσος,εκεινος μένει εκει και παλεύει με τα θηρία και τον άφησα μονο του,αν πεθάνει θα ειμαι εγω υπεύθυνη..σε μια στιγμη με κατέβαλε η κούραση και ο φόβος και έκατσα σε εναν κορμό δέντρου μπας και παρω ανάσα...
