"Duister is mijn enige vriend, Alex," fluister ik. "Dat is ze altijd al geweest. Altijd was ze bij me, liet me nooit in de steek."
"Je tastte altijd in het duister," antwoordt Alex. "Geen idee welke richting je op ging, welk pad je moest nemen. Wat je moest doen, wie je was. Maar ik ben er voor je, altijd."
Zijn hand zoekt naar de mijne, mijn hand naar die van hem. Ze proberen elkaar vast te houden, maar telkens verliezen ze grip, omdat ik elke keer weer in een tweestrijd terecht kom. Omdat ik te veel twijfel aan mezelf, omdat ik niet weet hoe te vertrouwen. Ik voel zijn warme huid tegen die van mij en elke keer als dat gebeurt voel ik een tintelend gevoel door mij heen stromen.
"Alex," fluister ik. "Ik kan het niet. Ik -"
"Ssj," zegt Alex, terwijl hij een vinger op mijn lippen legt. "Jij bent sterk, Sofia. Jij bent sterker dan je zelf weet. Jij moet jezelf eerst leren te vertrouwen, voordat je mij vertrouwd."
Zijn adem verwarmt mijn nek. Hij drukt voorzichtig een kusje in mijn hals. "Omdat ik in je geloof," fluistert hij.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
