Birds.

7

Krampachtig omklem ik mij aan het feit dat hij van mij houd. Het is. oprecht. Zijn zachte, tere huid, zijn woorden die mij staande proberen te houden.

"Het is donker," zeg ik. De woorden komen mij te kort.

"Nee," zegt Alex vastbesloten. "Het is donker omdat jij denkt dat het donker is. Zie je de sterren niet? De maan? De verlichte steden en dorpen?"

Ik open mijn blinde ogen, voor hem. "Ik zie niets. Geen kleur, geen beelden."

"Er is altijd kleur, een beeld, een gevoel," kaatst Alex liefdevol terug. "Wil jij samen met mij de dag inkleuren? Niet te veel, omdat geluk niet bestaat zonder pech en licht niet zonder donker."

"Dank je, Alex," fluister ik.