Birds.

Hoofdstuk 4

"Alex," zeg ik zachtjes. "Wat moet ik doen? Het duister voelt als twee handen die constand je ogen bedekken, het drukt op mijn ogen. Het heeft mij in zijn ban. Alex, help me."

Mijn hand ligt op de lege plek naast mij, waar Alex altijd zit. De grond is koud, ik voel mij alleen zonder hem. Een alleenstaand zonnestraaltje vindt een weg door het, met stof bedekte, raam en verwarmt mijn gezicht. Precies zo als Alex met mijn hart doet.
Opnieuw vraag ik mij af hoe hij eruit ziet.
Uiterlijk zegt niets, Sofia, fluistert een stem in mijn hoofd. Het innerlijk doet er toe, en hij heeft bewezen dat zijn hart op de goede plek zit.

Een zucht verlaat mijn lippen. Mijn hart verlangt naar hem, mijn hoofd verlangt naar hem, mijn handen verlangen naar hem, ik verlang naar hem.