"Liefde is blind, zeggen ze toch altijd, Sofia?" vraagt Alex zachtjes. Mijn hoofd leunt op zijn schouder, mijn nietszienende ogen staren leeg voor zich uit. "In ons geval," vervolgt hij. "Is mijn liefde helemaal niet blind."
Een klein glimlachje verschijnt op mijn lippen, terwijl Alex met zijn vingers mijn gezicht streelt. Liefdevol kijkt hij richting mij, wat ik niet kan zien. Zien is voor mij een niet-realistische droom.
"Wat bedoel je? Ik lijk net een vogel zonder vleugels," vraag ik sceptisch. Hij stopt even met het zachtjes aaien over mijn tere en zachte huid.
"Ik bedoel te zeggen," zegt Alex liefdevol. "Dat jij misschien blind bent voor kleur en beelden, maar jij bent meer gefocust op geluiden, gevoel en jouw reuk."
Opnieuw glimlach ik. Sluit mijn ogen en verbeeldt mij hoe ik eruit zou zien. Ik heb het nooit durven vragen en ben benieuwd naar de kleuren en beelden om mij heen.
"Weet je Alex?" vraag ik. "Ik heb ooit eens kunnen zien, maar ben deuw beelden van de natuur en omgeving vergeten. Wil jij ze beschrijven?" Verlangend naar mijn antwoorden pak ik zijn hand vast.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
