Birds.

Hoofdstuk 5

"Ik vertrouw je," antwoordt Alex. "Waarom zou ik je niet vertrouwen?"

Zijn hand masseerde mijn hoofdhuid.

"Weet ik niet," zeg ik. "Maar ik vertrouw niet zo vaak zo snel andere mensen, ik vertrouw alleen de vogels in de bomen, die de ochtend verkondigen, en altijd zingen voor mijn raam. Misschien doe jij hetzelfde, misschien verberg je jouw persoonlijkheid voor mij."

"Misschien is een ondenkbaar iets, bijna het zelfde als je zegt als," antwoordt Alex liefdevol. "Het is misschien, het gebeurt nooit zeker. Alsof je zegt dat je onzeker bent."

"Ik bén onzeker Alex," fluister ik. "Ik weet niet wie ik ben, ik weet niet hoe ik eruit zie, wat ik later ga doen. Het is allemaal aan mij, maar ik kan die keuze niet maken. Wat als ik de verkeerde neem?"

"En wat als je de goede neemt?" werpt Alex tegen.