piano : park jimin

yağmurla birlikte

"...Denizler cinayet işlemezler

   aslında kimseyi istemezler

  değiştirdi beni, bu garip astronomi..."

*
*
*

Panjurları çekilmiş,bir tanesi açık olan pencereye hızlı hızlı çarpıyordu mart yağmuru. Yağmur ile harmanlanmış taze toprak kokusu genç kızın ciğerlerine dolarken,kendisi bir elini çenesine konumlandırmış,onun için bir Beethoven parçasını dinlemekten farksız olan yağmur sesini dinliyordu.İç çekişleri,yağmur ve insanların ayak seslerine ilave olarak yükseliyordu. Yağmuru seviyordu. Görmese de sadece sesi ile hissedebileceği mükemmel bir olaydı.
Yağmur,sadece bulutlara,neme bağlı bir olay değildi onun için. Yağmur,dile getiremediği duyguları barındıran,gözle görmese dahi kendisini derinden etkileyen bir şeydi.
Tanrı'nın bir mucizesiydi.

Yağmurun beraberinde getirdiği şuanki en ağırlıklı duygusu özlemdi genç kızın.

Özlemişti.

Bugün gelmeyecekti. Hafta sonuydu. Kalfası da evde yoktu. Tek başındaydı.
Şuan en çok Park Jimin'in yanında olmasını isterdi. Onun vanilya kokusunu içine çekmek isterdi. Çaylak olduğu halde tuşlardaki mükemmel uyumunu dinlemek...
Ne zamandır bu duygu içerisindeydi bilmiyordu. Belki de gelip geçiciydi. Ama gelip geçici olsa bile,Park Jimin bir gün gidecek olsa bile,genç kız anın tadını ve özellikle de bu duygunun tadını çıkarmak istiyordu.

                         ***

Yağmurun devam ettiği ikindi vakitlerinde,genç kız hâlâ yağmuru dinlerken kapı sesi ile kafasını camdan kaldırdı. Muhtemelen Choi kalfaydı. Bir eşyasını unutmuştu.
Artık ezbere bildiği evin kapısının yolunda dikkatlice yürüdü.Evinde kendi güvenliği için yere fazla eşya bırakmıyordu.Bu onun kolayca yürümesi içindi.
Sonunda kapıya ulaştığında,sağ eliyle kapı kulbunu aşağı ve kapıyı kendine çekti. Yağmur sesi dışarıdan kulaklarına dolarken gelenin Choi kalfa olmadığını anladı.
Gelen kim biliyordu. Vanilya ile uyumlu mükemmel kokunun kime ait olduğunu biliyordu. Gelen,Park Jimin'di.

***

Park Jimin,daha fazla dayanamayıp Youngmi'nin evinin yolunu tutmuştu. Yağmurun şiddeti,özlem duygusunu bastırmaya yetmemişti.
Sonunda Jeon Youngmi'nin ailesinden kalan evine geldiğinde,siyah şemsiyesi ile birlikte evin kapısına doğru yürüdü. Heyecandan şiddetle atan kalbini bastırmak adına kapıyı çaldı.
Kapının açılmasını beklerken botlarında biriken suyu azaltmak adına ayağını silkeledi. Ve sonra açılan kapı ile doğruldu.
Karşısında Youngmi vardı. Açıkçası onu beklemiyordu. Kalfası olan kadın çıkar diye düşünmüştü. Ama onu gördüğü için öylesine mutlu olmuştu ki Jimin,aklındaki düşünceler artmadan gidivermişti.

Karşısında tüm güzelliği ile Jeon Youngmi duruyordu.
Yüzündeki tebessüm,onu olduğundan da güzel göstermişti. Park Jimin'in içi kıpır kıpır olmuştu.
"Bay Park?" dedi Youngmi.
Jimin şaşırdı fakat sevinci daha fazlaydı. Onun olduğunu nasıl bilebildi diye düşündü. Bu onun istemsizce mutlu olmasına yol açmıştı.

Park Jimin hâlâ şemsiyeye düşen yağmurun altında kıza bakıyordu.

Genç kız,öne bir adım attı, artık dışarıda ve kendisine daha da yakındı. Bir adım daha attı ve yağmurun saçlarını ıslatacak kadar kapının dışına çıkmıştı.Ve de genç adamın,kızın yasemin kokusunu hissedeceği kadar yakınına gelmişti.
Genç kızın şimdi hem saçları ıslanıyordu hemde kendisinin içini ısıtan gülüşü ile birlikte kahverenginin en güzel tonu olan gözleri kendisine bakıyordu. Genç adam, elindeki şemsiye ile birlikte kıza yaklaşarak kendisini ve kızı koruyacak kadar içine aldı.Artık birbirlerinin gözlerine bakıyorlardı. Genç adam kızın onu görmediğini biliyordu fakat gözleri o kadar güzel ve duygulu bakıyordu ki ona,genç adam bir an kendi bakışlarının acizliğine üzüldü.
Park Jimin'in kalbi artık Youngmi'nin duyacağı kadar hızlı atıyordu. Ama umursamıyordu. Çünkü bu an,hayatında yaşadığı belki de en mükemmel anlardan biriydi.
İki genç hâlâ birbirine bakarken,genç kız bir anlığına gözlerini indirdi.
Fakat ardından,Jeon Youngmi, Park Jimin'in soğuktan kırmızı ve buz kesilmiş,şemsiyeyi tutmayan elini,kendi sıcak avucunun içine aldı ve ince parmakları ile elini,soğuk ele sardı.