Cherry Roever - die je vermoordt wanneer je haar volledige naam gebruikt - heeft een gewoon leventje die ze maar al te graag deelt met haar iets gestoorde, beste vriendin Quine.
Haar gewone leventje wordt plots overhoop gehaald wanneer Quine denkt...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met mijn arm stompte ik in Quine haar zij, waardoor ze een klein gilletje slaakte. We hadden net twee uur les achter de rug en dat betekende dat we nu pauze hadden. Het ideale moment voor Quine om Rian aan te spreken.
Boos keek ze mij aan, maar meteen veranderde haar gezichtsuitdrukking naar onzeker. 'Maar wat als hij nu denkt dat ik interesse heb in Jesse?'
Onhandig klopte ik op haar schouder. 'Dat gaat niet gebeuren, lieverd,' herhaalde ik haar eerdere woorden die ze had gebruikt om mij over te halen. 'Je moet gewoon eerst een doodnormaal gesprek starten en dan verzin je wel iets.'
Ze grommelde wat. 'Zo gemakkelijk gaat dat niet hoor.'
We liepen naar onze vaste plaats in de kantine waar iedereen bijna altijd zat, terwijl we eigenlijk ook genoeg plaatsen buiten hadden. Maar iedereen prefereerde een plaats in de kantine, omdat de automaten hier stonden en omdat er hier gewoon élke dag iets gebeurde. Dan konden ze het allemaal in real life meemaken en er nog de komende dagen over roddelen.
Zoals altijd zat Rian iets verderop samen met Bente en de overige tieners die altijd rond hem hingen. Jesse was nergens te bespeuren en meteen voelde ik een teleurstelling door mij heen gaan.
Quine eiste mijn aandacht weer op door met haar tong te klakken. 'Oké, hier ga ik dan.' Ze zwiepte haar lange, rode haren achter haar schouder, rechtte haar rug en ging zelfverzekerd naar de tafel waar Rian zat.
De zenuwen gierde door mijn lichaam en nauwgezet volgde ik elke beweging die Quine maakte. Haar strakke, zwarte kleedje – waar ik niet eens dood zou in gevonden willen worden – zweerde om haar heen, waardoor het leek dat er wind aanwezig was in de kantine. Net niet iedereen keek haar met open mond aan. Ik zag dat ze op de schouder van Rian tikte en dat hij verstrooid opkeek. Toen hij zag dat Quine naast hem stond, verscheen er een grijns op zijn gezicht.
Ik vertrouwde hem niet. Ik mocht hem niet. Hij was zoals elke jongen een mislukte, kromme banaan.
Buiten Jesse.
Quine maakte hevige gebaren terwijl ze een heel verhaal deed en even moest ik mij inhouden om het te filmen. Zo kon ze zelf zien dat ze altijd en overal overdreven deed. Maar omdat ik een geliefd persoon was, deed ik het niet.
Rian zijn mond ging soms open en dicht, het teken dat hij aan het praten was. Dat hoopte ik toch alleszins. Het kon evengoed zijn dat hij een goudvis nadeed.
Wat mij niet zou verbazen, hij had ook een geheugen als een goudvis.
Kort verscheen er een grijns op mijn gezicht toen ik dacht aan de vergelijking, maar deze verdween al even snel wanneer ik realiseerde dat ik om mijn eigen grapje lachte.
Even bleef het zo verder gaan, Quine die overdreven gebaren maakte en Rian die soms antwoord gaf. Het had niet eens vijf minuten in beslag genomen, of Quine kwam heupwiegend om mij af gelopen. Afwachtend keek ik haar aan. 'En?' vroeg ik nadat ze nog steeds niets had gezegd en alleen als een gestoorde naar mij zat te grijnzen.
