Cherry Roever - die je vermoordt wanneer je haar volledige naam gebruikt - heeft een gewoon leventje die ze maar al te graag deelt met haar iets gestoorde, beste vriendin Quine.
Haar gewone leventje wordt plots overhoop gehaald wanneer Quine denkt...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik slaakte een gilletje toen ik Cher haar arm in mijn zij voelde stompen en ik wierp haar een kwade blik.
Alsof ik nog niet wist wat ik nu moest gaan doen. Het was pauze, wat betekende dat ik aan Rian moest vragen wat Jesse zijn lievelingssnoep was.
Eenmaal dat ik het mij terug realiseerde, keek ik haar onzeker aan. 'Maar wat als hij nu denkt dat ik interesse heb in Jesse?'
Jesse is knap en vriendelijk maar hij was niet bepaald mijn type, en hij was tenslotte helemaal van Cher.
Rian was vele beter.
Cher grijnsde en klopte onhandig op mijn schouder om mij zogezegd gerust te stellen. 'Dat gaat niet gebeuren, lieverd. Je moet gewoon eerst een doodnormaal gesprek starten en dan verzin je wel iets.'
Ja, alsof dat zo gemakkelijk was.
'Zo gemakkelijk gaat dat niet hoor,' zei ik dan ook. Ik moest iets verzinnen, om dan uiteindelijk tot het punt te komen wat Jesse zijn lievelingssnoep was.
Niet eenvoudig.
Ondertussen liepen we naar onze tafel in de kantine en ik scande de hele zaal. Ik zag Rian ergens verderop zitten samen met zijn vrienden. Iemand had blijkbaar een grapje gemaakt, want opeens begon iedereen op elkaars schouders te slaan en enkele op de tafel.
Jongens.
Ik moest nu gaan, anders durfde ik niet meer en ik mocht niet laten blijken dat ik misschien wat zenuwen had. Anders zou Cher mij uitlachen en niemand lachte Quine Hensen uit.
'Oké, hier ga ik dan.' Ik gooide mijn haren achter mijn schouder, rechtte mijn rug zodat ik zelf zekerder leek en liep regelrecht naar de tafel waar Rian zat.
Ik voelde de zenuwen in mijn buik en mijn handen waren iets plakkerig van het zweet. Snel veegde ik ze af aan mijn zwarte, strakke kleedje dat ik vandaag uit mijn moeders haar kast had gestolen.
Ja, ze had nogal een aparte stijl.
Meteen toen ik aan de tafel van Rian kwam, toverde ik een nep glimlach op mijn gezicht die ik altijd gebruikte om mijn zenuwen of twijfels te verdoezelen en tikte op zijn schouder.
Hij hief zijn hoofd op en keek mij vreemd aan, maar toen hij mij herkende grijnsde hij.
Zijn blauwe ogen waren prachtig en zijn haar lag warrig en ik probeerde er niet al te lang naar te staren.
Rian keek mij vragend aan en ik schraapte snel mijn keel, zodat ik niet al te vreemd overkwam.
'Wat is je lievelingssnoep?' vroeg ik hem, terwijl ik mijn haar nogmaals achter mijn schouder gooide.
Hij keek mij bedenkelijk aan en had moeite om zijn lach in te houden. 'Waarom wil jij dat weten?'
'Wel,' verzon ik snel. 'Binnenkort komt er een aankondiging van het Halloween bal en Cher en ik zijn verantwoordelijk voor het eten. Nu, we moeten natuurlijk een beetje een idee hebben welk snoep populair is bij tieners. Dus vraag ik je, wat is je lievelingssnoep?'
