Cherry Roever - die je vermoordt wanneer je haar volledige naam gebruikt - heeft een gewoon leventje die ze maar al te graag deelt met haar iets gestoorde, beste vriendin Quine.
Haar gewone leventje wordt plots overhoop gehaald wanneer Quine denkt...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Van voor in de klas zag ik dat Cherry met een klap haar voorhoofd op haar tafeltje liet vallen en een harde kreun kwam erachteraan.
Normaal gezien zou ik haar uitlachen, maar deze keer kwam er meteen een nauw gevoel opzetten.
Ik zag dat Cher onderzoekend een blik door de klas wierp en meteen zond ik haar een vragende blik.
Twee fijne vingers werden opgestoken en ik bleef afwachtend kijken op nog meer vingers, maar meteen daarna liet ze haar hand weer slap vallen en sip keek ik haar richting uit.
Frans is inderdaad nooit haar beste vak geweest, wiskunde ook niet echt maar Frans was voornamelijk het probleem. Het is niet dat ze er niet voor studeert, ik heb vaak gezien dat ze echt haar best deed maar het is gewoon...ze studeerde niet echt op de juiste manier.
Een doorzichtige lat gebruiken om haar vocabulaire te leren? Dat is écht niet de manier om iets in je hoofd te stampen.
Zelf liet ik mijn blik vallen op mijn toets die ik enkele seconden geleden op mijn bank had gekregen en zag een mooie elf op vijftien. Meteen verscheen er een glimlach op mijn gezicht, maar deze verdween meteen omdat ik er niet eens voor had gestudeerd en toch had ik meer dan Cher die er waarschijnlijk wel tijd in had gestoken.
Haar bijles geven was niet gelukt, dat hadden we al geprobeerd. Oftewel kregen we ruzie, of we praten gewoon uren aan een stuk en raakte onze boeken niet eens één tel aan.
Opeens schoot er een briljant idee mij te binnen en met pretlichtjes keek ik Cher aan, die nog steeds mij bedroefd aankeek.
'Ik vertel het je na de les,' mimede ik, waarna ik een tikje op mijn schouder kreeg van rechts waar een jongen zat die eigenlijk ergens anders moest zitten. Aan mijn linkerkant zat mijn buurmeisje te discussiëren met iemand die voor haar zat, dus ik zat opgescheept met hem.
'Hoeveel heb je?'
Ik negeerde zijn vraag en ging over naar een ander – veel belangrijker – onderwerp. 'Weet jij toevallig of dat Jesse nog bijles geeft?'
De jongen – ik onthouden zijn naam nooit, hij was veel te moeilijk – keek even bedenkelijk voor zich uit, maar knikte uiteindelijk bevestigend. 'Ja, volgens mij wel.'
'Frans?'
'Misschien.'
'Serieus?' Ik keek geïrriteerd op en liet mijn hoofd op mijn hand leunen. 'Je wilt mij niet vertellen of hij Frans geeft?'
'Waarom zelfs? Je hebt toch goede punten.' Zijn blonde, piekende haar irriteerde mij mateloos en ik had even de neiging om eraan te trekken, maar ik zuchtte alleen maar.
'Het is ook niet voor mij, uilskuiken.'
Hij draaide met zijn ogen. 'Volgens mij geeft hij Frans, wiskunde en Engels.'
'Perfect,' zei ik enthousiast, terwijl ik mij terug omdraaide. Ik had nu niets meer aan hem dus negeerde ik zijn verdere vragen over dat ik tijd had om af te spreken.
