Sıfırdan Başlayalım!

₪24₪

"Teşekkür ederim..Naruto-kun çok kibar.."

Utanmanın sırası değildi.Centilmence davranmak Naruto'ya yakışırdı.
"Sizin gibi bir leydiye bu az bile."
Naruto,güven bana!İstersem bir centilmen olurum.
Hinata,önce anlamamış bir ifadeyle bana baktı.
Sonra gülümsedi.
"Naruto-kun.."
"Evet leydim?"
"Çok farklısın."
Yüzü ciddi bir hal aldı.
Hayır!
Naruto!Vazgeçemeyiz!Değil mi?Naruto...Sen olsaydın ne söylerdin?
Ama içimden geldiği gibi davranıyorum.Bu..

"Pişman oldum diyelim."
"?"
"Yani.."
Ellerimi cebime soktum.
"İntihar etmek..Seni geride bırakmak saçmaydı."

"Evet!"
Bu..Beklemediğim bir tepkiydi.
"Naruto-kun çok kötü bir şey yaptı!"

Gözlerinin dolduğunu fark ettim.Kalbim acıyordu.Onu üzgün görmek..Acı vericiydi.
"Biliyordun."
"N-Ne?"
"Babamı yeni kaybettiğimi biliyordun Naruto-kun!"

Leon bundan bahsetmişti...
Hinata'nın babasının kalp krizi geçirdiğini söylemişti.
"Bana..."
Yaklaştı ve yakamı tuttu.
Gözlerimin içine baktı.
"Bana söz vermiştin!Naruto-kun...Babamın mezarında...Bana.."Senin yanında olacağım.Her zaman birlikte olacağız.'' demiştin!Ama...Ama sen...Nasıl denedin?!Beni bırakmayı nasıl denedin?!"
Hinata,sesini yüksetmiş,yanaklarından süzülen göz yaşlarını umursamadan konuşmaya devam etti.
"Çiçekler...Seni affetmeme yetmez Naruto-kun!"
Dedi ve yakamı bıraktı.
Yere düşen demeti..Her şeye rağmen eline aldı.
Arkasını döndü ve gitti.
İzin vermeyeceğim!
Naruto...5 ay sonra ikimizde...Öldüğümüzde..Hinata'nın sana kırgın olmasına izin vermeyeceğim!
Sen sevilen birisi olacaksın!
Bileğini tuttum.Arkasını döndü ve bana öfkeli beyaz gözleri ile baktı.Titriyordu.
"Üzgünüm .."Sesimin titrememesine özen gösterdim.
"Yaptığım her şeyi...Sileceğim.Hinata.."
Aniden bana sarıldı.
Şaşırdım..Ve yalpaladım ikimizde yere düştük.
Etrafımızdaki insanları önemsemedik.Evrende sadece ikimiz vardık sanki..
Başını göğsümden kaldırdı ve minik yumruklar attı.
"Aptal Naruto-kun!"
Ağlama..
Yalvarıyorum..
Seni ağlatmayacaktım.
Naruto beni asla affetmez.
Lütfen ağlama..
Minik yumruğunu tuttum.Durdu ve başını göğsüme gömdü.Ağladı.
Çok...Çok ağladı.
Yapabildiğim tek şey saçlarını okşamak ve onu sakinleştirmek adına elini tutmak oldu.
Daha sonra..Ikimizde sakinleştikten sonra,ayağa kalktık.
Yere düşen ve çamurlanan beyaz gülleri elime aldım ve Hinata'ya gülümsedim.
"Bu beyaz güller gibi...Çamurlanmana izin vermeyeceğim..Kalbinin içindeki beyazı...Tüm hüzünlerden arındıracağım.Tamam mı?Lütfen..Beni affet."
"T-Tamam..."
"Bir daha ağlama."
''T-Tamam.."
"Ve...gülümse..."
Hinata,kızaran burnu ve ağlamaktan şişen gözlerine rağmen gülümsedi.
İlk kez..
Gerçekten gülümsediğini hissettim.
Bize bakan insanlara döndüm ve gülümsedim.
"Üzgünüm millet!Merak etmeyin..Sıra size de gelecek.Tüm sorunlarımızı halledeceğiz.
Fısıltıları duydum.
"Hey o intihara kalkışmış.Ondan uzak durun!"

"Hahah!"
Kahkaham ile herkes şaşırmıştı.Hinata dahil.
Bileğimi açtım ve herkese gösterdim.
"Ne olmuş denediysem?Bakın bunlar derin çizgiler.Canı baya acıtır.Sizin denemeye cesaretiniz oldu mu?Bakıyorum herkes bana"Depresyonik"diyor.Evet öyleydim.Artık kaçık sandığınız Naruto yok!Naruto,oldukça iyi birisi ve ona değer verenler var!"
Hinata'nın elini tuttum ve havaya kaldırdım.

"Çünkü..Naruto'nun yanında olan bu kız..Naruto'ya yeni bir şans verdi!Onu affetti!Eğer o beni affettiyse..Sizlerde edersiniz!

Gomen minna Usagi chan diğer ybye kaldı😅😅😅😊😊