Verdwaald In Het Bos

Hoofdstuk 9.

*In het bos.
"Manar?" zei Yana zachtjes terwijl ze rustig wakker werd.
~Geen antwoord.
"Manar?" riep Yana al wat luider terwijl ze rondkeek.
"MANAAAR!" riep Yana bang en luid.
"Yana schatje is er iets? Heb je gedroomd?" zei Manar geschrokken.
"Ooh wat ben ik blij jou te zien ik dacht dat je weg was." zei Yana bang terwijl ze Manar een knuffel gaf.
"Hoe kan ik weg gaan zonder jou? Ik laat je niet achter hier alleen hoor. Ik heb wat bij." zei Manar lief.
"Oh water zalig." zei Yana terwijl ze grote slokken nam.
"Hier Manar dit is voor jou." zei Yana lief.
"Dankje lieveling." zei Manar terwijl ze de fles aanpakte.
"Nou hopelijk komt iemand ons helpen. Ik kan het hier niet langer meer uithouden, oh Allah hopelijk hoort u nu wat ik zeg ik bewonder je zeer oh lieve God geef ons een uitweg. "Dacht Yana terwijl ze naar boven keek.
"Wat denk je lieve schat van me?" vroeg Manar verbaasd.
"Ik vraag Allah (God) een uitweg mam." zei Yana verstrooid.
Manar bleef even kijken naar Yana en lachte lief naar Yana. "Kom toch lieverd het komt in orde geloof er maar in en heb geduld." zei Manar terwijl ze Yana trooste.
"Je bent de beste!" fluisterde Yana.
Ondertussen zoekttocht naar Yana.
"Stop eens mensen kijk deze streep, iemand heeft hier te hard gereden.
Dat was de de auto van Marie, zonder twijfel. "Zei Elif.
"Ja inderdaad waarscheinlijk is Marie daar uitgestapt." voegde Farah toe.
"Jaa is waar, Farah? Als jij Yana was waar zou jij dan gaan?" zei Elif.
"Goh ik weet het niet, er zijn drie wegen hier." zei Farah.
"Zullen we splitsen?" zei Yusuf er tussen.
"Nee gek en als we de weg niet meer terug vinden zijn we ook verloren, liever dat dan?" zei Farah.
"Nee oke we doen het samen." zei Yusuf.
15minuten later.
"Kijk hier is een spoor of het van Yana is weet ik niet maar het lijkt de bos in te gaan." zei Yusuf.
"Goef gezien Yusuf." zeidde de meidjes tegelijk terwijl ze liepen naar hrt spoor.
"Hoezo?" zei Yusuf vragend.
"Dit is haar ketting, die hadden we alle drie gekocht kijk Elif draagt 'Best' ik draag 'Friends' en Yana draagt 'Forever" zei Farah met een traantje.
"Ooh kom we zijn dichtbij, niet opgeven " zei Yusuf.
"Nee natuurlijk niet. Kom we gaan het bos in." zei Elif toen ze voorop liep.
"Het word wel redelijk donker he?" zei Farah bang.
"Ja maar dat maakt niet uit we hebben zaklampen bij ons." zei Yusuf.
Farah stapte bang naast haar broer en beste vriendin. Farah is echt wel bang in het donker.
Farah en Yusuf stapte achter Elif. Elif stapte vooraan en keek goed rond.
Elif stopte even.
"Ik heb haar mobieltje gevonden." zei Elif.
"Ben je zeker schat?" vroeg Farah.
"Herl zeker, kijk we staan op achtergrond." antwoordde Elif.
"Super dan is ze gewoon in het bos." zei Farah.
•bij Yana in het bos.
"Manar? Ben je getrouwd?" vroeg Yana nieuwsgierig.
"Ja schat, m'n man overleed drie jaar geleden." antwoordde Manar met tranen.
"Oh sorry Manar dat wist ik niet, veel serkte he." zei Yana ook met tranen.
"En ongeveer 1 jaar geleden werd ik in de steek gelaten door m'n familie, ze vonden me te afwezig. Wat kon ik doen ik was heel depressief ik was m'n moeder kwijt en mijn man, ik had steun nodig maar die kreeg ik niet.  Dus daarom ben ik weggelopen niemand die achter me vroeg of belde, en zo belande ik hier. Maar Yana ik voelde me nooit alleen en ik ben nog nooit alleen geweest want Allah (God) is bij me." snikte Manar is Yana's armen.
"Manar kon ik je helpen, ik weet hoe je je voor een deel voelt. Toen ik 2 jaar geleden mijn moeder verloor verloor is ook een deel van me. Ik wist niet waarheen wat ik moest doen het voelt heel afwezig, m'n mama was er altijd voor me en ze luisterde altijd naar me, mijn vader was er ook heel kapot van hij werd ook een tijd depressief maar toen leerde hij een bitch kennen genaamd Marie, ik word altijd door haar gebruikt of ze slaagt me telkens voor geen reden of voor de kleinste dingen ik ben dat beu en ben toen weggelopen en ben ik hier beland." zei Yana met tranen in haar ogen.
"Lieverd zei je vader er niets op toen ze je sloeg?" vroeg Manar.
"M'n vader was zo verliefd op haar, of hij was bang en durfde niet veel te zeggen." antwoordde Yana.
"En jij Manar je hebt niet veek verteld over je vader." zei Yana.
"Mijn vader liet ons vaak in de steek. We zagen hem amper omdat hij veel moest reizen voor z'n job." antwoordde Manar terwijl ze haar tranen afdroogde.
"Oh wat heftig maar Manar wat bedoel je met 'hij liet ons vaak in de steek?' heb je nog broers of zussen?" zei Manar nieuwsgierig.
"Ja hoor ik heb 1 broer en 1 zus.. Ze hebbrn moeite gedaan om me te zoeken maar niets gevonden. Ik mis ze zo!" zei Manar.
"Ik ben enig kind, ik wou altijd wel een broertje of een zusje maar ja kan er niets aandoen." zei Yana.
"Nou pff kom lieverd laten we een beetje wandelen in het bos en denken aan het goede. Alles komt wel goed." zei Manar positief.
"Ja graag!" antwoordde Yana.
*zoektocht naar Yana.
"Elif? Yusuf? Hebben jullie dat ook gehoord?" vroeg Farah met een bang stemmetje.
"Ja ik heb dat gehoord, het kwam uit die struik daar." zei Yusuf terwijl hij wijsde naar dat struikje.
Het struikje bewoog.
"Ohne dat struik beweegt, verdomme ik wil hier weg" schreeuwde Farah bang.
"Het is een hongerige vos" zei Yusuf.
"Omg vossen zijn ook gevaarlijk hoor." zei Elif.
"Ren dan maar voor je leven want hij begint ons te volgen." zei Yusuf luid.
"AAAAAH" Schreeuwde Farah heel luid.
"Manar? Heb je dat gehoord?" vroeg Yana.
"Ja, wat was dat zeg." antwoordde Manar.
"Het leek wel op een stem die ik kende..Och nee wat zeg ik nu toch?" dacht Yana.
"Manar kan het zijn dat van langst waar dat stemmetje kwam een uitweg te vinden is?"vroeg Yana.
"Schat ik denk niet dat dat een stemmetje was, misschien was het gewoon een hert dat van een vos ofzo wegrende." antwoordde Manar.
"Oh jammer." zei Yana triest.
"We blijven zoeken." antwoordde Manar.
*een tijdje later het was al 23 uur 'S nachts.
Manar en Yana stopte tegelijk.
"Heb je ook gehoord wat ik heb gehoord?" vroeg Yana met grote bange ogen.
"Kan het een wolf zijn?" vroeg Yana zich af.
"Ja dat kan, we moeten nu nu weg Yana, ga jij maar eerst schat ik kom wel af."
"Manar ik ga niet zonder jou ik weet de weg helaas toch niet." zei Yana.
"Schat ga maar red je zelf!" riep Manar.
"MANAAR KIJK ACHTER JE!" zei Yana met bange ogen dat traande.
"Ik laat Manar hier niet achter.
De wolf greep Manar helaas bij haar been en sleurde haar mee dieper de bos in.
"MANAR! NEE!" Riep Yana steeds luider toen ze huilde.
"Ik moet toch iets doen." dacht Yana.
Niet veel later hoorde Yanaa een luide schot.
"Verdomme wat was dat?! Manar is toch niet... MANAAAAR!." Riep Yana luid en met tranen in d'r ogen.
*Bij Farah, Elif en Yusuf.
"Jeetje hebben jullie dat gehoord? Dat was de stem van Yana mensen komaan we zijn bijna in de buurt ik voel het gewoon." zei Farah motiverend.
Yana ging stilletjes dieper alleen het bos binnen en daar lag Manar.
"Pssht Manar?" fluisterde Yana.
"Yana omg je bent er, schat let op de wolf is nogal wild hij heeft me gebeten in m'n rib.. Kijk waar wolven niet tegen kunnen is licht." zei Manar.
"Ja daar heb ik aan gedacht! Ik heb 2 zaklampen mee. Maar kom Manar je kan zo weg er is geen wolf te zien." zei Yana gehaast.
"een jager heeft geschoten om die wolven weg te jagen, maar het probleem is ik kan niet bewegen lieverd ik ben gewond." zei Manar een beetje onduidelijk.
"Kom ik draag jou wel! Ik laat je hier niet achter.
Terwijl Manar leunde op Yana's schouder stapte ze rustig terug naar hun boomhutje.
"Manar? Je verliest nogal redelijk veel bloed. Ik heb hier nog een sjaaltje leg dit over je wonde snel!" zei Yana haastig en bang.
"Het komt wel goed lieverd." antwoordde Manar met een lach.
"In sha Allah" zei Yana.
Yana viel in slaap in de armen van Manar. Ze ziet Manar nu echt wel als haar moeder.
Een kwartiertje later werd Yana wakker door een eng geluid. Direct schrikt ze en maakt ze Manar wakker.
"Manar? Manar word wakker!" zei Yana flippent terwijl ze Manar voorzichtig wakker maakte. Maar Yana kreeg geen antwoord
"Manar?" zei Yana terwijl ze een bevend gevoel kreeg over haar hele lichaam.
"Manar alstublieft word nou wakker ik heb wat gehoord." probeerde Yana opnieuw.. Maar niks geen antwoord.
"Manar laat me toch niet in de steek." huilde Yana heel hard, haar ogen waren zo rood van haar gehuil.
"Mana-aha-aaaar." huilde ze nog harder.
Direct stond Yana op en lach haar oor op de borst van Manar.
"Maar? Ze ademt nog." zei Yana.
Yana deed haar hand voor de neus van Manar om te voelen of ze nog ademde.
"Maar ja Manar ademt nog alhamdoulillaaah ik dacht dat ze dood was." zei Yana triest.
Yana drupte een beetje water op Manar's gezicht.
*Na 5minuten werd Manar wakker.
"Yana?" zei Manar met een hees stem."
Yana draaide zich om en gaf meteen antwoord.
"Manar hey, ik maakte me zoveel zorgen ik riepte je 10keer maar je gaf geen antwoord." zei Yana.
"Ik heb alles gehoord van je schat, ik was echt aan het vechten voor m'n leven.. Het was precies of iemand stikte me dat komt waarschijnlijk door m'n wonde. Maar alhamdoullilah ik ben God echt dankbaar dat ik nog mag leven." zei Manar.

"Manar wat een opluchting ik dacht dat ik je kwijt ging geraken, als jij weg bent ben ik dat ook, je bent zo veel voor me begingen te beteken ik voel jou aan net als een mama." zei Yana met een traantje.

"Die gevoel mag je hebben schat, ik vind het geen enkel probleem, jij bent ook net een dochter voor me." antwoordde Manar lief. 

*Zoektocht naar Yana.

"Kom deze kant" zei Farah zeker.

"Faaarah? Kijk eens." Zei Elif met haar mond open.

"Wat is er lieeeve.. ooooh er schijnt daar licht, zou dat misschien?" Zei Farah.

"YANAAAAA!" Riep Yusuf luid.

"Huh ? Heb je dat gehoord Manar?" vroeg Yana.

"Ja hoor schatje heb ik gehoord ze riepen je naam heb ik gehoord." antwoordde Manar.

"OMG dan was dat Yusuf zijn stem." Zei Yana zeker.

"IK BEN HIEEEER!" Riep Yana luid terug

"Omg Yana we hebben je eindelijk terug gevonden." Zei Yusuf

Yana was verstrooid keek even naar Yusuf en naar haar vriendinnen terwijl ze Manar's hand even los hield, Yana stapte 2 stappen verder.

"YANA KIJK UIT!" Riep Manar luid.