Gangsterlerin Pençesinde

44. Bölüm - Kaybediş

Ben kendi ilişkim bitince bile bu kadar kahrolmamıştım ya asdfghjk. Bu arada bölüm sonunda çok önemli bir duyurum var, okumanızı rica ediyorum. (önemli)

Üç yıldan fazla olmuştu. O geceyi hatırlıyordum ama artık net değildi eskisi kadar, bölük pörçük kalmıştı kafamda. O kadar ağır bir travmaydı ki benim için, zihnim asla unutulmasına izin vermemişti ve o arada kendini hatırlatırcasına hep bir acı olarak kalmıştı.

"Biraz takılalım mı?" Ağzında eksik dişleri olan, hayatını çöplük gibi yaşadığı belli olan zavallı adama baktım. Hiç hoşlanmadım o görüntüden. "Bugün birileriyle yeterince takıldım." Dedim, kafam güzeldi ve bu adam hapların ani düşürücü etkisine benziyordu. Onun hemen buradan gitmesini istiyordum. Yanımda çok yakışıklı çocuklar vardı. Nereye gitmişlerdi?

"Bir tanesiyle daha takılsan sana zararı olmaz." Israr edilmesinden hiç hoşlanmazdım. "Bana taksi çağırır mısın?" diye sordum barmene. "Çok ayıp." Diye güldü. Ondan uzaklaşmak adına kapıya doğru yürüdüm.

"Avşar, gidiyor musun?" yakışıklı çocuk yanıma geldi. "Evet." Dedim. "Sarhoşsun, seni eve bırakayım mı?" diye sordu. Sarhoşsam neden kolumdan tutup götürmüyordu ki? Oysaki ona kucak dansı bile yapmıştım.

"Taksi çağırdım." Dedim. "Tüh," dedi "Bilseydim ben seni götürürdüm eve kadar." Gülümseyerek başımı salladım. Sapık hala orada, kötü görünümlü kıyafetleriyle beni süzüyordu. Bir sigara yaktıktan sonra dışarı çıktı ve bende biraz rahatladım.

"Başka bir zaman." Dedim. "İstersen sana geleyim." Dedi. Daha fazlasını istiyordu ama kafam çok güzeldi. "Babamlar evdedir." Dedim ama olmadıklarını biliyordum. "İyi, peki bakalım." Dedikten sonra dudağıma yakın bir yere öpücük kondurdu. Aslında o çocuğu istiyordum. Çok ama çok yakışıklıydı ve keşke gece bende kalmasına izin verseydim. Ama vermedim.

Taksi gelmişti, kendimi içeri attıktan sonra birkaç derin nefes aldım ve evimi tarif ettim. Ne kadar sürede eve vardık hatırlamıyordum. Kibarca teşekkür ettim, tipi bana küçük iki çocuğu varmış gibi geldiği için fazlaca bahşiş de verdim adama. Yedi yaşındaki oğluna uzun zamandır istediği bisikleti aldığı zaman, küçük kızı da kendini eksik hissetmesin diye oyuncak bebek alacak kadar para bıraktım ona. Çok iyi hatırlıyorum.

Eve girdim. Bir acayiptim. Uykulu ve yorgundum. Sabah kalktığımda başım çok ağrıyacak biliyordum, keşke evde birileri olsaydı. Uyumamı bekleseydi. Güvensiz ve tarif edilemez bir biçimde yalnızdım, ne gariptir ki, yanımda yüz kişi varken bile böyle yalnız hissediyordum.

Kendimi yatağıma atmak ve bir an önce uyuyarak hissettiklerimden arınmak ve yeni, taze bir güne başlamak istiyordum.

Makyajımı silerken ablamın ürünlerini kullanmak için alt kattaki banyoya girdim. Önce üzerimdeki elbisemi çıkardım, duşa girip bacaklarıma soğuk su tutarak serinlemeye çalıştıktan sonra aynadaki görüntüme baktım. Gülümsedim. Kendimi çok beğeniyordum nedense. Ve yarın o yakışıklı çocukla yatacağıma dair kendime söz verdikten sonra makyajımı sildim. Şimdi daha iyiydim. Hazır kimse de yokken bir sigara da yakarsam tamamen iyileşecektim.

Kapıyı açar açmaz bacaklarım üşüdü. Çok şaşırdığım bir şeyler dönmüştü burada. Gülüşme sesleri duydum. Nefesim kesildi. Mutfak hemen arkamdaydı. Bıçak almak için arkamı döndüğümde "Takılmaya geldim." Dedi. Çığlık attım ve çekmeceye doğru koşturup elime geçen ilk bıçağı alıp döndüğümde, daha önce görmediğim genç bir çocuk bana silah doğrultuyordu. Kaç kişilerdi? O adam yanında birini mi getirmişti?