14 oktober, 2001
Dear nobody,
Vandaag realiseerde ik dat ik gestopt ben met leven. Ik probeer gewoon letterlijk door de dag te komen. Gewoon leven in de gedachten van morgen. Ik leef niet, ik wacht. En het probleem is, dat ik niet weet waarop ik wacht. Ik ben bang voor wat het zou kunnen zijn. Slaap is niet eens slaap meer. Het is een ontsnapping. Hoe ik me vandaag voel? Ik kan niet beschrijven hoe ik me voel. Ik ben niet blij en dat weet ik, maar ik ben ook niet verdrietig. Ik ben gewoon precies in het midden van al die emoties. En toch voel ik me zo leeg. Ik herinnerde me nog toen ik klein was. ik leerde over depressie, anorexia, zelfmoord en paniekaanvallen in biologie les. En ik dacht hoe kunnen mensen zichzelf zoiets aandoen en ik beloofde mijzelf dat ik nooit zo zal worden. Hier ben ik dan 3 jaar later, snikkend in mijn bed. Denkend of mijn leven het wel of niet waard is.
Ik moet weer gaan. Mijn moeder wilt dat ik boodschappen ga doen.
Groetjes, kim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dear Nobody,
Kısa HikayeDear nobody, Ik schrijf deze brief omdat ik niemand anders heb om mee te praten. Ik heb te veel dingen aan mijn hoofd. Ik heb gevoelens die ik niet kan uiten. Iedereen denkt dat ik een blij meisje ben dat altijd lacht en veel vrienden heeft, maar...
