20 oktober, 2001
Dear nobody,
Het is zes dagen geleden dat ik niet meer heb geschreven. In die zes dagen is er veel gebeurd. Wist je nog toen ik boodschappen moest doen? Daar gebeurde het.
Het was 16:00 en ik moest een zak aardappelen van mijn moeder halen. Ik trok snel een zwarte sweater aan met een zwarte broek eronder. Ik pakte mij Allstars uit de schoenen rek en trok ze snel aan. Zonder nog in de spiegel te kijken liep ik de deur uit. Ik pakte mijn oortjes met mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik zette mijn favoriete liedje van Flume - never be like you op. Ik deed de oortjes in mijn oor en zette het volume wat harder. De supermarkt was niet zo ver dus ik was er binnen 5 minuten. Ik liep de supermarkt binnen met nog steeds mijn muziek keihard. Ik keek doorzoekend door elke afdeling op zoek naar aardappels. Toen ik ze eindelijk zag in het onderste rekje bukte ik om de laatste zak aardappelen te pakken. Net toen ik mijn hand strekte boste iemand tegen mij op. Met een smak viel ik op de grond. Geïrriteerd keek ik op. "Gaat het?" Vroeg een jongen bezorgd. Boos stond ik op en deed een paar stappen naar achter. "Ja het gaat." Zei ik droog. Ik klopte de viezigheid van mijn broek af. "Het spijt me zo erg." De jongen gaf de laatste zak aardappelen aan mij. "Bedankt." Ik lachte en draaide me om. "Ik weet je naam nog niet." Zei de jongen. Ik draaide me weer om en keek recht in zijn blauwe heldere ogen.
"K-kim." Stotterde ik. Ik keek hem afwachtend aan.
"Ik ben .." hij schraapte zijn keel. " Shawn"
Zonder te antwoorden knikte ik en liep met de laatste zak aardappels weg.
Later op dat moment realiseerde ik pas wat er was gebeurd.
Groetjes. Kim
YOU ARE READING
Dear Nobody,
Short StoryDear nobody, Ik schrijf deze brief omdat ik niemand anders heb om mee te praten. Ik heb te veel dingen aan mijn hoofd. Ik heb gevoelens die ik niet kan uiten. Iedereen denkt dat ik een blij meisje ben dat altijd lacht en veel vrienden heeft, maar...
