Help~N.H

0.1

N I A L L

Ik houd mijn tas stevig vast en kijk naar mijn voeten, terwijl mijn moeder in gesprek is met de baas van dit gebouw.

"U mag uw zoon in de weekenden bezoeken, de andere dagen helpen wij hem hier. We zullen het aangeven als hij voorgang maakt." ik sluit mijn ogen. Ik wil dit niet. Ik ben niet ziek. Ik heb geen anorexia. Hoe kan ik anorexia hebben? Een dikke jongen zoals ik heeft geen anorexia.

"Ik moet gaan lieverd. Ik beloof je elke week te bezoeken." ze trekt me in een knuffel en ik zucht zachtjes. Als ze me loslaat zie ik tranen in haar ogen.

"Niet huilen mam." mompel ik zacht. Ze veegt haar ogen en haalt diep adem. Ik haat het om haar te zien huilen. Ze is mijn moeder en ik houd van haar.

"Ik zie je zaterdag, Niall." zegt ze nog voordat ze vertrekt.

"Oh, ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben mevrouw Nelson, maar je mag me gewoon Liv noemen." zegt ze vriendelijk. Ik knik. Ik heb hier eigenlijk totaal geen zin in. Ik wil naar huis.

"Ik breng je eerst wel naar je kamer, dan kun je uitrusten." ik knik weer en volg Liv. We lopen een trap op en komen in een gang met allemaal deuren terecht. Ze stopt bij een deur en haalt een sleutel uit haar broekzak.

"Dit is je kamer. Je hebt een kamergenoot, dus je bent niet helemaal alleen!' geweldig. Nog meer mensen.

Ze klopt een paar keer op de deur en opent hem dan.

"Harry, je hebt een kamergenoot!'" roept ze. Een lange jongen komt bij de deur staan. Hij kijkt mij aan en knikt.

"Oke." is alles wat hij zegt.

"Als je me nodig hebt kun je naar het kamertje aan het einde van deze gang. Daar zit ik. Zometeen komt je begeleider, die zal je alles uitleggen." ik knik.

"Nou, dan ga ik maar. Doei jongens!" ik zwaai kort en dan loopt ze weg. Harry houdt de deur wat verder open.

"Kom binnen." ik loop de kamer binnen en kijk rond. Het is niet super groot. Het heeft twee bedden en twee kasten, verder nog 1 televisie en een kamer die waarschijnlijk de badkamer is.

"Ik heb me nog niet helemaal voorgesteld volgens mij. Ik ben Harry, Harry Styles." hij steekt zijn hand uit die ik voorzichtig schud

"Niall, Niall Horan." zeg ik op dezelfde toon. Hij glimlacht even, maar het is meer een geforceerde glimlach.

"Um, waar slaap ik?" vraag ik. Hij wijst naar het bed links en ik knik. Ik leg mijn tas naast het bed neer en ga zitten.  Het is stil. Ik kijk naar beneden en mijn blik valt op mijn benen.

Afschuwelijk.

Ik sluit mijn ogen en probeer het te negeren.

"Waarom zit je eigenlijk hier?" ik kijk op en zie Harry me nieuwsgierig aankijken.

"Ik kan hetzelfde aan jou vragen." antwoord ik. Hij knikt. Het is even stil. Dan begint Harry te praten.

"Depressie." zegt hij. Ik kijk op naar hem, en voel me best verbaasd. Hij lijkt zo vrolijk..

"Jij?' vraagt hij. Ik haal adem en adem dan weer uit.