Help~N.H

0.9

N O Ë L L E

"Nee. Dit kan niet... hij.. jullie zeiden dat hij voortgang aan het maken was!" Ik frons als ik de stem van Liv hoor. Ze klinkt niet bepaald blij. Ik loop dichter naar de kamer waar mijn vader ligt, en hoor dan nog een stem. Dat moet de zuster zijn.

"Het spijt ons zeer mevrouw Nelson, we weten ook niet hoe dit heeft kunnen gebeuren."

"Zeg geen sorry tegen mij, zeg dat tegen het meisje dat in de wachtkamer zit te wachten en te horen moet krijgen dat haar vader dood is!" Mijn ogen worden groot, mijn voeten stoppen met bewegen en alles om me heen stopt. 

"Noëlle, gaat het?" Hoor ik van veraf. Daarna is alles vaag. Ik zie vlekken voor me, en ze komen steeds dichter bij. Ik zak door mijn knieën en alles wordt zwart.

•••••••••••••••••••••••••

Ik schiet overeind en haal een grote hap adem. Mijn ademhaling is snel en onregelmatig. Ik klem mijn handen aan waar ik op lig en knijp mijn ogen dicht. Tranen wellen op in mijn ogen, en ik probeer ze snel weg te knipperen.

Dan voel ik een hand op mijn arm. Mijn ogen gaan wijder open en ik probeer te kijken naar de persoon, maar alles is te wazig.

"Noëlle, No, ik ben het, Niall. Concentreer je op je ademhaling, het komt allemaal goed, oké?" Ik voel de warmte van zijn andere hand op die van mij.

"Je kunt dit. Rustig aan." Zijn stem vult mijn oren en ik sluit mijn ogen. Hij blijft me geruststellende dingen vertellen, en ik let alleen op zijn stem. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, ben ik rustig. Ik open mijn ogen en zie Niall, Liv, en een zuster staan.

"W-wat is er gebeurd?" Vraag ik. Ik weet wat er is gebeurd, maar ik heb alsnog het gevoel dat het een droom was. Nee, een nachtmerrie.

"Je had een paniekaanval en viel flauw." Zegt Liv die me bezorgd aankijkt. Ik kijk naar mijn handen en zucht zachtjes.

"Nee... we kunnen haar niks vertellen, niet nu.." hoor ik Liv fluisteren.

"Ik weet dat mijn vader dood is." Zeg ik terwijl ik opkijk. Ik voel Niall's armen om me heen slaan en weer komen er tranen in mijn ogen.

"Misschien moet je even slapen, Noëlle. Neem wat rust." Ik schud mijn hoofd.

"Ik wil naar mijn vader." Zeg ik en middenin mijn zin slaat mijn stem over.

"No, je viel net flauw. Misschien moet je eerst rusten, en dan vertellen ze het, oké." Ik kijk naar Niall's blauwe ogen die me kalmerend aankijken. Ik zucht zacht, waarna ik knik en terug ga liggen. Iedereen staat op, maar ik houd Niall's hand vast. Hij kijkt me aan.

"Is er iets?" Vraagt hij.

"Wil je alsjeblieft blijven?" Vraag ik zacht, alsof het kwaad zou doen als iemand anders het zou horen. Hij glimlacht lichtjes.

"Tuurlijk. Ik ga niet bij je weg." Ik knik en ga weer liggen. Hij laat zich op zijn stoel neerzakken en leunt zijn hoofd naar achteren.

"W-wat doe je?" Vraag ik zacht.

"Uh, even slapen.. ik ga niet weg, ik beloof het."

"Maar je ligt niet lekker zo.. ik wil niet dat je zo gaat slapen." Ik schuif een beetje op, en hij lijkt de hint te snappen. 

"Ligt dat wel comfortabel voor je?" Vraagt hij bezorgd. Ik knik en hij staat op. Hij komt bij me liggen en ik schuif dichter naar hem toe. Ik weet niet waarom, maar als ik zo dicht bij hem ben, voel ik me veilig. Veiliger dan ooit.

"Ga slapen, oké? Ik blijf hier de hele tijd." Ik knik en sluit mijn ogen.

Ik snap het niet. Ik snap niet waarom ik totaal niet heftig reageerde op mijn vaders dood. Hij was kapot toen mijn moeder overleed. En ik? Het lijkt net alsof ik stress om een proefwerk. Ik schaam me hiervoor. Het lijkt net alsof het me niks doet.