Help~N.H

0.6

J A D E

"Hij wat?!" Zeg ik geschrokken.

"Hij was onderweg hiernaartoe, en een of andere dronken gek reed hem aan." Mijn ogen worden groot.

"Moet ik Noëlle wakker maken?" Hij knikt snel.

"Liv staat beneden, en er mogen nog in totaal drie mensen mee, dus ik maak Niall wel wakker." Ik knik en sluit de deur. Hoe moet ik dit doen?..

Ik zucht en loop naar Noëlle toe.

"No.. Word wakker." Zeg ik zacht. Ze kreunt en draait zich van me weg.

"No, dit is belangrijk." Zeg ik.

"Wat is er?" Mompelt ze.

"Er is iets met je vader." Meteen kijkt ze op. "Hij is in een ongeluk geweest en ligt in coma.."

"WAT?!" Roept ze uit. Ze gaat meteen rechtop zitten.

"Is hij nu in het ziekenhuis?" Zegt ze geschrokken ik knik.

"Harry vertelde het me net. Niall komt ook mee en Liv moet mee als begeleider." Ze staat snel op en pakt een shirt en jeans en kleedt zich om. We lopen de kamer uit en lopen naar de lobby beneden. Liv staat er al en ze geeft Noëlle een meelevende blik. Ik zie bij Noëlle al tranen in haar ogen staan.

"Het spijt me van je vader lieverd." Zucht ze. Ik zie Noëlle op haar lip bijten en tranen in haar ogen opwellen. Op dat moment zie ik Niall aanlopen. Zijn haar zit door de war en hij draagt een t shirt en joggingbroek, en hij loopt meteen naar Noëlle toe.

N O Ë L L E

"Harry vertelde me wat er is gebeurd... Het spijt me, No.." Ik zucht

"Nou, je kunt er niks aan doen, hé..." Mompel ik. Hij trekt met in een knuffel, en dan pas besef ik me hoe dun hij eigenlijk is. Hij voelt zo breekbaar. Alsof hij door een verkeerde beweging kan breken.

"Het komt goed." Zegt hij zacht waarna hij een kus op mijn slaap drukt. Ik zucht zacht en dan hoor ik Liv praten.

"Komen jullie mee?" We knikken en gaan in de auto zitten. Louis en Liv vooraan, en Niall, Jade en ik achter. Niall pakt mijn hand en geeft me een geruststellend kneepje. Ik geef hem een zwakke glimlach en hij lacht terug. Onderweg is het stil. Je hoort alleen de radio. Meer niet.

Ik maak me zo'n zorgen om pap. Ik houd zo veel van hem, en hij verdient dit echt niet..

Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt te duren, maar eigenlijk 10 minuten, zijn we bij het ziekenhuis aangekomen. We lopen het ziekenhuis in en Liv loopt met ons naar de balie. Ze geeft onze namen door en we worden naar een kamer gestuurd. Daar zal pap wel zijn.

"Het spijt me, maar jullie mogen nog niet naar binnen. De dokters zijn nog bezig. Als ze klaar zijn mag er één persoon tegelijk naar binnen." We knikken en gaan zitten. Ik bijt op mijn nagels en staar naar de muur. zonder dat ik het merk vullen mijn ogen zich met tranen en rollen ze stilletjes over mijn wangen. Ik voel iemand zijn armen om me heen slaan en dingen tegen me zeggen maar het is een waas voor me. Ik kan dit niet aan.

Waarom moet dit hem overkomen? Mijn vader heeft niks verkeerd gedaan! Waarom? Waarom niet ik?

"Hey No... Het komt goed, maak je geen zorgen." Hoor ik Niall's sussende stem dan zeggen. Ik kijk op naar hem en hij veegt mijn tranen met zijn duim weg.

"Echt waar?" Zeg ik. Hij knikt vastbesloten.

"Tuurlijk. Je vader lijkt me een sterke man, het komt echt wel goed." Zegt hij waarna hij zijn arm om me heen slaat.