Help~N.H

1.1

N O Ë L L E

ik staar naar mezelf in de spiegel. Zwarte jurk, zwarte schoenen, alles is zwart... normaal als ik in de spiegel kijk zou ik mezelf afkraken, maar het enige waar ik nu aan denk is papa.

Ik besef me nu pas hoe veel ik op mijn vader lijk. Dezelfde ogen, neus, oren, haar... het enige wat ik van mijn moeder had was mijn mond.

"Hey Noëlle.. ben je klaar?" Hoor ik Niall achter me vragen. Ik kijk nog een keer in de spiegel en zucht dan.

"Ja." Zeg ik zacht waarna ik mijn kamer uitloop. Niall staat tegen de muur aan, met zijn handen in zijn zakken. Hij kijkt me aan en glimlacht lichtjes.

"Zullen we gaan?" Ik knik en hij pakt mijn hand vast. Ik geef hem een kneepje en voel dan weer tranen in mijn ogen prikken. Niall stopt met lopen en veegt ze zachtjes weg. Hij geeft me een geruststellende blik en pakt mijn hand weer.

We lopen naar de auto van Liv, waar ze zit te wachten. Niall en ik gaan allebei achterin zitten. Jade zit voorin en lacht lief naar me.

Ik moet eerder bij de begrafenis zijn, net als mijn grootouders. Maar ik weet dat ik dit niet alleen kan, dus vroeg ik of Niall en Jade eerder weg zouden willen.

Nog steeds voelt het niet echt. Het voelt net een waas, een soort nachtmerrie. Waarschijnlijk gaat het me pas doordringen als ik zijn lichaam in die kist zie..

Eenmaal bij de kerk aangekomen loop ik naar mijn grootouders, die me meteen aankijken.

"Noëlle, lieverd, hoe is het?" Zegt mijn grootmoeder terwijl ze me een knuffel geeft. Ik voel een traan over mijn wang rollen en haal mijn neus op.

"Niet echt goed." Mompel ik.

"Oké, wil jij straks als eerst op het podium om iets te zeggen?" Zegt mijn grootvader. Ik zucht en schud mijn hoofd.

"Liever niet." Mompel ik. Ze knikken. Dan pas lijken ze Jade en Niall op te merken.

"Oh um... dit zijn Niall en Jade, ze uh, zijn vrienden van me." Zeg ik zacht. Er worden even handen geschud en gegroet en dan is het stil.

"Zullen we alvast naar binnen gaan?" Stelt mijn grootmoeder voor. Ik knik en we lopen naar binnen. Ik voel jade mijn hand pakken.

Ik ben zo blij dat Jade en Niall mee zijn gekomen, anders had ik het hier echt niet volgehouden.

(Ik weet niet hoe de ceremonie van een begrafenis verloopt. Ik heb erover gelezen, en zal proberen het zo goed mogelijk te schrijven voor jullie. Als iemand dit te heftig vindt, mag je de hele begrafenis overslaan, en als je dan een 💜 ziet is de begrafenis over.)

Al snel komen er mensen binnen. Familie, vrienden van mijn vader en ook de ouders van mijn moeder. Ik zie na een tijdje ook Louis, Liam, Harry, Zayn, Perrie, Leigh-Anne en Jesy binnenkomen. Ze lopen op me af en meteen trekt Liam me in een dikke knuffel. Ik knijp mijn ogen dicht om niet te huilen en houd hem stevig vast.

"Het spijt me, het gaat goedkomen oké? Je bent sterk, je kunt dit." Zegt hij zachtjes en ik knik. We praten kort met iedereen, geven wat knuffels, maar ik merk dat ik weinig voel. Gewoon een leegte. We gaan dan allemaal zitten, en dan komen mijn grootouders op het podium.

Wat ze zeggen is al snel een waas voor me. Ik blijf naar de kist waar hij in ligt kijken. Daar ligt mijn vader. Het voelt zo raar.

Dan voel ik de hand van mijn grootmoeder op mijn schouder, en ze zegt dat ik het podium op mag. Ik haal diep adem en sta op. Ik loop naar het podium en zie dan pas hoe veel mensen er zijn. Het lijken er wel honderd.

"Zoals jullie weten, zijn we bijeengekomen om het overlijden van mijn vader, Sean Whittelaw."

Ik kijk even naar beneden en slik de brok in mijn keel weg. Dit is zo moeilijk.

"Papa was altijd mijn steun. Toen mama overleed was hij er voor me, hij was mijn moeder én vader geworden. Ik heb hem altijd gezegd dat dat niet eens hoefde, maar hij had zo'n groot hart dat hij dat wilde doen.

Mijn vader was optimistisch, en moedigde me aan in alles. Hij gaf me motivatie en inspiratie, en was er voor me als het even niet ging.

Hij wilde altijd dat iedereen gelukkig was. Hij heeft onderwerpen zoals racisme, seksisme en discriminatie altijd met me besproken, omdat hij wist dat dit soort dingen altijd gebeuren. Hij heeft me geleerd dat je niemand moet beoordelen op uiterlijk, afkomst of religie.

Hij zette anderen voor hem, hij was te aardig voor iedereen. Hij zei altijd: 'wees aardig voor iedereen, ook al zijn het geen goede mensen. Wie weet kun je ze met wat goedheid veranderen, of hebben ze het niet makkelijk. Je weet hun verhaal niet, dus moet je ze ook niet vooroordelen.' Hij was mijn idool. Hij is dat altijd geweest, en zal dat voor altijd blijven. Heaven has gained an angel."

Ik loop het podium af en ga meteen zitten. Ik voel tranen over mijn wangen rollen en veeg ze snel weg. Ik wil niet huilen.

"Je deed het super." Zegt Niall en ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik merk dat ik niks kan zeggen en knik dus gewoon.

Dan mogen we nog één keer langs de kist lopen. Ik wacht tot iedereen geweest is, en loop dan langzaam naar de kist.

Ik durf niet te kijken. Ik wil het, maar het lukt het niet.

Uiteindelijk kijk ik toch naar de kist en schrik ik als ik hem zie. Zijn lichaam is veel bleker dan normaal, bijna wit, en je ziet wonden op zijn lichaam. Zijn ogen zijn dicht, en hij beweegt niet.

"Papa.." fluister ik met tranen in mijn ogen. Dit kan niet echt zijn. Waarom hem? Waarom hem? Waarom niet ik??

Al snel begin ik te huilen en worden mijn snikken luider. Ik doe een hand voor mijn mond en kijk naar mijn vader die levenloos in de kist ligt.

"N-nee.. papa ik mi-mis je please." Snik ik en ik voel mijn schouders schokken. Dit kan niet echt zijn. Alsjeblieft laat dit een nachtmerrie zijn. Ik wil wakker worden en mijn vader knuffelen.

Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. De laatste keer dat ik hem zag wist ik niet eens dat hij er een paar weken later niet meer zou zijn.

Ik haat dit. Ik haat alles.

Tot mijn verbazing kalmeer ik na een tijdje. Ik haal diep adem en kijk naar de kist. Ik kijk nog een paar seconden voordat zijn kist langzaam de grond inzakt. Ik bijt hard op mijn lip, ik wil niet huilen waar iedereen bij is.

"Laten we gaan." Zeg ik zacht na een tijd. We lopen terug naar de auto. Niemand zegt een woord. Als ik eenmaal zit staar ik naar het raam en laat ik de tranen vallen.

••••••••••••••••••••••

💜

"Hey... gaat het?" Hoor ik Jade zacht zeggen. Ik zucht en haal mijn schouders op, te moe om iets te zeggen. Mijn ogen doen pijn, ik ben moe, en ik heb hoofdpijn. Ik heb nergens zin in.

"Ga even liggen, No. Je hebt rust nodig." Ik knik en ga liggen. Ik sluit mijn ogen en val langzaam in slaap.