Part 47

43.1K 3.7K 119
                                    

အျပန္လမ္းမွာ ထက္ပိုင္ ဆိုင္ကယ္ကို အရွိန္ျမွင့္ေမာင္းလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သယ္ေဆာင္သြားေသာ ဆိုင္ကယ္မွာ ျပည္လမ္းမၾကီးတစ္ေလ်ွာက္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေျပးလာေနသည္။ အဆံုးမရွိေသာ လမ္းမၾကီးအတိုင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေ၀းကိုသာ ထြက္သြားခြင့္ရွိလ်ွင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု သူ စဥ္းစားမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ညလေရာင္ေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္မွာ သူ ဆိုင္ကယ္ကို အရွိန္သတ္ရပ္တန္႔လိုက္သည္။

ဆက္ပိုင္ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာပါ။ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္မိၾကသည္။ ရႊန္းျပည့္ေနေသာ လေရာင္က ကန္ေရျပင္လွိုင္းလံုးငယ္မ်ားေပၚမွာ ယိမ္းခါလွုပ္ရွားေနသည္။ လမ္းမီးေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကန္ေရျပင္ထဲ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ထိုးက်ေနၾကသည္။ ဆက္ပိုင္ သူ႔နေဘးမွာ ကန္ေဘာင္ေပၚေျခခ်ကာ တိတ္ဆိတ္စြာ ကန္ေရျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။

ဆက္ပိုင္လက္ဖ၀ါးကို သူလွမ္းယူကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ဆက္ပိုင္မျငင္းပါ။ ေအးစက္ေနေသာ ဆက္ပိုင္လက္ဖမိုးကို သူ တမ္းတစြာ နမ္းရွိုက္မိသည္။ သူ႔တစ္သက္တာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္ထိေတြ႔လြမ္းေမာႏိုင္ခြင့္မရွိေတာ့သည့္ လက္ကို မလႊတ္ခ်င္မိေတာ့ေအာင္ ခံစားရသည္။ တကယ္လို႔သာဆိုသည့္ စကားလံုးကို အထပ္ထပ္အခါခါ အသံုးျပဳရင္း ထက္ပိုင္ အေတြးမ်ား ေယာက္ယက္ခတ္ေနမိသည္။

တကယ္လို႔သာ ဆက္ပိုင္သူ႔ကို တြယ္တာေနသည္ကို ေစာစီးစြာသိခဲ့ရလ်ွင္...

တကယ္လို႔သာ ဆက္ပိုင္အေပၚ သူ႔အခ်စ္မ်ားကို ေစာစီးစြာ သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့လ်ွင္..

တကယ္လို႔သာ ေရႊစင္ က်န္းမာေရးေကာင္းကာ သူသည္လည္း ဖခင္ျဖစ္သူ ေျပာသလို ျပတ္သားႏိုင္ခဲ့လ်ွင္..

အခုအခ်ိန္မွာ သူႏွင့္ဆက္ပိုင္ ဒီလို နာက်င္စြာခံစားရမည္မထင္။

"ငါ အဲဒီညကလည္း ကန္ေဘာင္ေပၚ တစ္ေယာက္တည္း လာထိုင္ျဖစ္တယ္ ဆက္ပိုင္..."

စည်းWhere stories live. Discover now