Seonsaengnim | Park Jimin

12.

Yuri's P. O. V.

Η Taeyeon με είχε συρει μέσα στο σπίτι για να πιει αλλά εγώ με το που πάτησα το πόδι μου μέσα την ένιωσα να χάνεται από δίπλα μου. Και ήμουν χαμένη. Δεν ήξερα που είναι οι σκάλες, που είναι η κουζίνα, που είναι το μόνο πρόσωπο για το οποίο δεν είναι τώρα με τις πυτζαμες στο σπίτι να διαβάζω, αλλά σε ένα σπίτι γεμάτο ιδρωμενα μεθυσμένα σώματα, τον Jimin.

Μετά από κάποια λεπτά περιπλάνησης βρέθηκα στην κουζίνα, μα η Taeyeon δεν ήταν εκεί. Είχα αρχίσει να διψαω όμως δεν θα έπινα για κανέναν λόγο, οπότε απλά γέμισα ένα ποτήρι με νερό και πήγα να βρω τη φίλη μου.

Και τη βρήκα. Λιποθυμη πάνω σε εκείνον τον φίλο του Jimin. Μα δεν ήταν τόσο αυτό που με σοκαρε όσο αυτό που συνέβαινε λίγο πιο πέρα. Ο Jimin και η Mina μαζί.

Και τότε αναρωτήθηκα, γιατί αυτή? Γιατί όχι εγω? Ήταν επειδή είχα αγόρι? Μα και αυτή είχε. Σωστά? Ήταν ανηλικη. Μα και γω ήμουν ανηλικη. Και ήταν τότε κατάλαβα πόσο χαζή ήμουν.

Ήμουν πολύ χαζή για να πιστέψω πως είχα την παραμικρή ελπίδα με τον καθηγητή μου. Με έναν μεγαλύτερο μου που γνώριζα για δύο μέρες. Με κάποιον που δεν είχα καν μιλήσει και τα άλλα κορίτσια είχαν ήδη πάρει το προβάδισμα. Με κάποιον που περιτρυγυριζοταν από κοπέλες και εγώ πίστευα πως θα γυρνουσε να κοιτάξει εμένα.

Ήμουν ανοητη να συμπερανω πως ήταν αγάπη με την πρώτη ματιά. Γιατί ήταν πραγματικά αδύνατον. Ήταν όμορφος, ήταν έξυπνος. Μα τι άλλο ήξερα γιαυτόν? Τι μπορούσα να συμπερανω σε δύο μέρες? Πως μπορούσα να είμαι σίγουρη πως ένιωθα πραγματικά κάτι? Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας περισπασμος. Δεν ένιωθα τίποτα πάρα μια 'έλξη' και δεν ήταν τίποτα παρα ο τρόπος που μιλούσε, το satoori που του ξεφευγε, τα μάτια του που ελαμπαν και ολόκληρη η φυσιογνωμία του. Μα ποιον κοροϊδεύω?

Δεν ξέρω τι νιώθω γιαυτόν. Δεν είναι αγάπη, είναι θαυμασμος. Είναι αυτό που νιώθει κάποιος για τον αγαπημένο του τραγουδιστή. Ένα άτομο που ξέρει πως δεν έχει ελπίδα μαζί του, που ξέρει πως είναι μεγαλύτερος, που απλά αποδέχεται πως είναι αδύνατον και γιαυτό το λόγο δεν κάνει κάτι από το να τον θαυμαζει. Αν μου δινοταν ευκαιρία με τον Jimin τότε ίσως πράγματι να μην ήξερα τι να κάνω. Γιατί ενώ το ήθελα, ενώ το φανταζόμουν, δεν το θεωρούσα ποτέ πιθανό. Το είχα αποδεκτει. Αυτό ήταν.

Το ποτήρι έπεσε από τα χέρια μου έτσι κι αλλιώς, τραβώντας την προσοχή των γύρω μου και φυσικά των δύο ατόμων που δεν θα ήθελα να με κοιτάνε αυτή τη στιγμή. Ο Jimin γύρισε και με κοιταξε ξαφνιασμενος, με απορία γραμμένη στα μάτια του. Όμως δεν έκανα τίποτα. Ένιωσα δάκρυα να μαζεύονται στις άκρες των ματιών μου και τα παράτησα όλα εκεί και έφυγα.