The Hunter's Daughter 1

hoofdstuk 10: Ik krijg een hoestaanval tijdens de voorspelling van mijn leven

Ik had werkelijk geen idee hoe Rachel voorspellingen doet want ik heb Lost Hero nog niet gelezen dus wordt aub niet kwaad! Enjoy!

Ik weet alleen nog dat de dag daarna werd besloten wie er allemaal zouden mee gaan op queeste. Twee Apollo kinderen: Eliana, want die was net het teken toegekend en Elian, omdat Chiron daar op stond. Een kind van Hermes: dus koos ik Jazz. Een kind van Athena, daar wou Chiron nog niets over zeggen en iemand die ik zelf mocht kiezen, Livia. Ik had Elian beloofd hem te helpen dus zou ik dat doen ook.

Toen aan de halfgoden bekend werd gemaakt wat mijn queeste zou zijn was iedereen in shock. Vooral Percy, toen hij hoorde dat de Pithos van Pandora door niemand minder dan Pandora zelf gestolen was. Ik kan je vertellen: ik was echt in een rothumeur.

Zelfs Eliana kon me niet opvrolijken met haar altijd zonnige gedrag. Ze deed me aan Elian denken en daardoor bleef ik uit haar buurt. Het probleem was alleen dat ik volgende week op queeste met beide zou gaan, dus ik moest er maar aan wennen.

Van Chiron moest ik weer naar het orakel, Rachel Dare, om de rest van de voorspelling te horen. Ik had er absoluut geen zin in maar toch werd ik naar haar grot gaan.

Ik schoof het gordijn dat voor de ingang hing opzij en liet mijn blik over de ruimte glijden. Het zag er eigenlijk best normaal uit. De grond was bekleed en hier en daar lagen tapijten. In een hoek lag een loungebank en er waren verschillende ingangen naar andere delen van de grot. Volgens sommigen was er zelfs een bioscoop.

‘Kom maar binnen!’ Riep een stem vanuit een van de ingangen en ik liep er heen. Ik schoof het gordijntje opzij en ik zag dat Rachel op een stoel zat midden in de kamer, met een schaal voor zich. Overal brandde wierook en onwillekeurig moest ik hoesten. Ik kreeg een hele hoestbui en Rachel, die al helemaal klaar was voor de voorspelling sprong van d’r stoel en klopte me op mijn rug.

‘Gaat het?’ Vroeg ze bezorgd maar ik kon alleen maar hoesten. Ze begeleide me haar orakel-kamer uit, mee naar buiten het bos in. ‘Ga hier zitten en dan haal ik een glas water voor je.’ Ze zette me neer op steen en haastte toen haar grot weer in.

Heb ik weer hoor, dacht ik, krijg ik een hoestbui als het orakel mijn toekomst gaat voorspellen! Even later kwam Rachel weer naar buiten met een glas water en dankbaar nam ik een slok.

‘Oké, slecht idee om het binnen te doen.’ Zei ze en ze glimlachte wat ongemakkelijk.

‘Het spijt me echt…’ Mompelde ik beschaamd. Ze haalde haar schouders geruststellend op en ik voelde me al weer wat beter.

‘Als je klaar bent dan…’

‘Ja,’ zei ik vastberaden en Rachel sloot haar ogen. Er steeg groene rook op uit haar handen en die omgaf haar lichaam. Toen ze haar ogen weer opende waren ze helemaal groen.

‘Afdalend naar het land van water

Zoekend naar een eiland verzonken onder zee

Hart van de stad, het amfitheater

Gaan uiteindelijk slechts vijf van de zes terug mee.’

Het meisje stopte met praten en haar ogen rolden naar boven terwijl ze bijna inzakte. De groene rook verdween en ik ving haar nog net op tijd op.

‘Volgens mij heb ik niet veel gezegd hè?’ Zei ze suf terwijl ze probeerde op eigen krachten te blijven zitten.

‘Nee,’

Ze glimlachte. ‘Normaal gesproken val ik flauw, maar dit was zo’n kleine voorspelling.’

Met deze nieuwe informatie hielden ik en mijn vrienden een vergadering. Niemand was echt blij want ik had ze de voorspelling verteld, en dat er maar vijf van de zes zouden terugkeren.

‘Het is duidelijk dat het over Atlantis gaat,’ zei Jazz wijs en hij wees op de grote Atlantische Oceaan. ‘Een eiland verzonken onder zee, dat ook nog eens een stad is. Het kan niet duidelijker!’

‘Eén probleempje Jazz,’ Elian trok zijn wenkbrauwen op. ‘Atlantis is verzonken.’

‘O ja…’ Mompelde hij maar Chiron schoot hem te hulp.

‘Ik denk dat het wel degelijk over Atlantis gaat.’

‘Is het dan niet handig om een kind van Poseidon mee te nemen?’ Zei Livia, ‘Je kan nog steeds een ander kiezen.’ Ze keek erg verdrietig.

‘Nee, ik heb jou gekozen.’ Zei ik beslist. ‘Je wil heel graag dat je mee gaat en ik ga je echt niet inruilen voor een kind dat onder water kan ademen!’ De aarde rommelde even en snel zei ik: ‘Sorry Heer Poseidon!’

Iedereen lachte en op dat moment kwam er iemand binnen. Tot mijn verbazing was het Joe.

‘Wat doe jij nou hier?’ Vroeg ik verbaasd en hij glimlachte grimmig. Toen drong het tot me door. Die grijze ogen herkende ik en de jongen keek naar Chiron.

‘Ik geloof dat er een vergadering was over onze queeste?’