Moordvrouw: De ontvoering

Hoofdstuk 3

★Een paar dagen later★
~Fenna~
Versuft wordt ik wakker. Mijn ogen doe ik langzaam open. Overal zie ik wit. Ik trek de conclusie dat ik nog steeds in het ziekenhuis ben, maar de vraag is waarom? Dan opeens schiet er een steek door mijn hoofd heen en weet ik alles weer.. Ik leg mijn hoofd in mijn handen in de hoop dat de pijn op houdt. Uit het niets gaat de deur open. Ik hoop Bram, Evert of Lies te zien maar dat is niet zo. Er komt een man binnen lopen met een rolstoel. Angstig kijk ik om me heen en zie naast mij op een tafeltje en pen liggen. Vluchtig schrijf ik op onder mijn kussen de woorden. {Help onbekende man heeft mij meegenomen!! Fenna.} Uit angst begin ik te huilen. Met een grote grijns komt de man dichterbij en dan herken ik hem. Het is mijn verkrachter! Ik begin nog harder te huilen en dan staat hij voor mij. Zijn sterke hand bedekt mijn mond en in één beweging tilt hij mij vanuit het bed in de rolstoel...

~Menno~
Moe loop ik het ziekenhuis in, iedereen is vannacht gewoon thuis geweest. Bij de kamer van Fenna aangekomen, zie ik meteen dat er iets niet goed is. In een reflex pak ik mijn telefoon en bel naar Evert.
(E)Hee, Menno met Evert
(M)Evert, roep iedereen bij elkaar en kom naar het ziekenhuis, Fenna is weg!!
Met die woorden hang ik op en loop ik verder de kamer in. Het bed is leeg en er is te zien dat er nog gevochten is. "Menno waar ben je?" wordt er door het ziekenhuis geschreeuwd. "Kamer van Fenna." roep ik terug. Zwaar hijgend komt Evert binnen rennen met op de hielen Bram, Liselotte en Carla. Niet veel later komt ook de arts die Fenna behandelde binnen lopen. "Op de camera beelden is niet te vinden wie mevrouw Kremer meegenomen heeft." vertelt de arts spijtig. "Fack!!" schreeuwt Bram woedend. Ondertussen is Liselotte naar het bed van Fenna gelopen en onderzoekt alles. Zodra ze het kussen opzij trekt zie ik een rommelig handschrift, maar het is overduidelijk van Fenna! "Jongens dit moeten jullie zien." roep ik naar ze. Ik hoor de adem van Evert en Bram stokken als ze de zin lezen. Onder de zin staat nog wat kleins, maar het is heel slecht te lezen. "Lies kun jij dit ontcijferen?" vraag ik hoopvol. "Iets met kracht." mompelt Liselotte na een paar minuten."Godverdomme natuurlijk, haar verkrachter." roept Evert...