‘’Kardeşim ne yapıyorsun?!’’
Kerem’in bağıran sesini duyduğumda Kerem’in arkasındaki kişiye bakma fırsatı bulmuştum. Çok da önemsemesem de o kişiye minnettardım.
‘’Bir şey yapmıyorum ama farkında mısın bir kıza vurmak üzereydin?’’
‘’Banane o da bana karşı gelmeseydi.’’
‘’Sen de bana bağırmasaydın!’’ diye cırladım ve arkasındaki çocuğa dönerek ‘’Merhaba ben Zeynep’’ dedim.
‘’Ben de Barış’’
‘’Memnun oldum.
‘’Tanışma faslınızı geçebilir miyiz?’’ Kerem’in o ukala sesini duyduğumda sinirlerim tekrar gerilmişti.
‘’Siz kardeş misiniz?’’ dedim Barış denen çocuğa gülümseyerek.
‘’Hayır ama öyle gibiyiz! Bir sorun mu var?’’
Kerem her şeye karışmasa olmuyordu sanki.
‘’Sen muhabbetimize karışmasan olmuyordu zaten!’’ dedim en ukala tavrımla.
‘’Sen göreceksin köylü güzeli!’’
2 Teneffüs Sonra…
Kerem’e bakmaya korkuyordum ve başıma büyük bir bela almıştım. Kerem’in bana doğru yürüdüğünü gördüğümde topuklamanın vakti geldiğini anlamıştım. Koşarak aşağı inmeye başladım ama kafamı çevirmemle onu bana doğru koşarken görmem uzun zaman almamıştı. Önüme çıkan kapıyı açıp kapattım ve sakince orada durdum.
‘’Bırak bu köylüyle neden uğraşıyoruz ki zaten!’’
Kerem’in söylediklerini duyduğumda rahatlamıştım bir yandan da kırgın hissediyordum. Ama gitmeye karar vermesi beni umutlandırmıştı. Nasıl bir bela almıştım ben başıma.
‘’Abi, bu kızın peşini bırakacak mısın?’’
Tanımadığım bu sesi duyduğumda şaşırdım, yanında biri getirmiş olabileceğini hiç düşünmemiştim.
‘’Can, sen mal mısın?Tabi ki de hayır.’’
Demek ki adı Can’mış. Aman çok da umrumda. O züppe ve arkadaşları beni hiç ilgilendirmiyor.
Derin bir nefes alarak etrafıma bakındım. Burası bir depoydu. En azından bana göre bir depoydu. Yavaşça köşede bulunan bir sandalyeye oturdum. Kerem ve arkadaşlarının gitmesini beklemekten başka şansım yoktu. Burası benim yeni gizli yerim olabilirdi. Yani Kerem’den kaçmak için.
Yarım saat sonra…
Oturduğum yerden kalktım ve Kerem ve arkadaşlarının gittiğinden emin olmak için kulağımı kapıya dayadım. Galiba gitmişlerdi.
Kapıyı açtığımda hiç kimsenin olmadığını gördüm ve Kerem’e gözükmeden okuldan çıkma kararı aldım.
….
Eve geldiğimde yorgun bir şekilde yatağıma uzandım ve düşünmeye başladım. İlk günüm ne güzel geçmişti öyle. Kerem Sayer. Bela. Bunlar tam ilk günümü tanımlayan sözcüklerdi ve bir de ‘’Kahramanım Barış.’’
(Multimedia: Barış)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Benimsin! (ZeyKer)
FanfictionBüyük aşklar nefretle mi başlar? Ah, çok saçma. Aşk diye bir şey yoktur. Hem de nefret ile başlıyanı hiç yoktur. Yani en azından ben öyle zannediyordum. Ta ki karşıma Kerem Sayer çıkana kadar ve beni mahvedene kadar. O kadar nefret doluydum ki ona...
